‘Op de laatste dag van het oude jaar, begon zij aan een nieuw leven.’ Dat stond er op de rouwkaart toen mijn oma overleed, zes jaar geleden. Na een lang ziekbed had ze eindelijk haar welverdiende rust gevonden. We waren blij voor haar. Een nieuw leven klinkt nog net wat meer beladen dan een nieuw jaar, gevolgd door die eeuwige vraag naar je goede voornemens. Van de week vroeg mijn moeder naar de mijne.

We stonden in de keuken. Zij was bezig met de was en ik leunde als een manke kat tegen de verwarming. Normaal had ik een mooie volzin geproduceerd waarin tenminste het wegpoetsen van wat nare karaktertrekjes (jaloezie, aanhoudende slonzigheid, etc.) alsook het lozen van enkele overtollige kilo’s voorkwam, maar nu was ik moe en zei ik enkel:

‘Ik heb er geen.’

‘O.’

‘En jij?’

‘Ook niet. Volgens mij zijn we wel goed bezig.’

‘Ja.’

Wat zij had moeten zeggen was dat ze die laatste stap zou willen zetten in 2011, en van bijna-gestopt-zijn met roken helemáál stoppen. Ook niet meer af en toe een trekje.

En ik? Ik had moeten zeggen dat ik mijn verantwoordelijkheid zal nemen. Laat dat alleen precies zijn waar ik zo tegenop zie – zoals mijn moeder misschien opziet tegen die laatste stap.

Toen ik stopte met de MTX had ik het idee dat er ook voor mij een nieuw leven begon – eentje zonder misselijkheid of andere Pavlov-reacties. Ik wist van tevoren dat ik meer last zou krijgen en dat er kans was dat de Plaquenil het niet genoeg zou overnemen van de zo gehate gele pilletjes. Calculeerde ik allemaal in. Maar dat het zo tegen zou vallen, had ik niet gedacht.

Afgelopen tijd lag ik vooral op bed en teerde ik op de lieve zorgen van mijn ouders en vriend. In verkrampte houding heb ik gezien hoe gewrichten waar ik nooit last van had ontstoken raakten. Ellebogen. Vingers. Voet. Ik sliep evenveel als dat ik buiten kwam – nauwelijks. Mijn cocon durfde en kon ik bijna niet meer uit. Pijn was de nieuwe realiteit.

Maar dat ga ik niet volhouden. Daar word ik te oud voor.

Mijn oma nam destijds ook haar verantwoordelijkheid. Net toen haar kinderen het erover eens waren dat het niet langer zo ging, gaf ze zelf aan dat het anders moest. Mijn oma ging naar een hospice en gaf ons en zichzelf zo de zorg uit handen. Haar man kon weer haar man zijn in plaats van haar mantelzorger, en haar kinderen gewoon weer de kinderen die het moeilijk hadden met mama’s ziek-zijn. Dat is moedig.

Ik moet die verantwoordelijk ook nemen. Ik zal iets moeten doen, zoals mijn oma deed. Misschien wordt het een beslissing die niet leuk is, waar ik op korte termijn niet beter van zal worden. Misschien wel. Maar het zal mijn beslissing zijn, mijn verantwoordelijkheid. Maar dat is allemaal voor 2011. Nu ga ik eerst het oude leven nog even vieren!

Ik wens jullie allemaal een heel fijn, gezond en gezellig 2011!!!!