Weken heb ik in spanning gezeten, allemaal zou het afhangen van dat éne weekend: de schooluitslagen en Write Now. Verschrikkelijk om zoveel belangrijke dingen in een tijdsbestek van drie dagen te moeten horen, maar het was niet anders. Vrijdags zat ik in de trein naar Amsterdam toen een onbekend nummer mij belde. Dacht ik daadwerkelijk dat het mijn docent was, die belde om me de resultaten van de beoordelingsvergaderingen te vertellen – in plaats van dat hij ze ergens dat weekend zou doormailen, zoals eerst afgesproken? Geen idee meer.

Wel weet ik nog dat ik zat te stuiteren in de fietsencoupé, toen ik hoorde dat ik echt over was naar het vierde jaar. Ondanks het harde werken en de positief klinkende voorspellingen was ik daar nog behoorlijk nerveus over geweest.Zaterdags begon het Write Now-finaleweekend. Ik wist dat ik, als iedereen die me beloofde te stemmen ook echt had gestemd, een kans zou hebben op de publieksprijs. Die zou al zo gaaf zijn om te winnen dat ik niet eens meer ruimte in mijn hoofd had om me om die ándere prijs druk te maken: de juryprijs. Die kans was tenslotte zo klein. Ik genoot van de workshops en gezelligheid. Natuurlijk hoopte ik wel iets, maar niet te hard. Zoals dat gaat werd het ‘niet iets te hard hopen’ omgezet in enge zenuwen en spanning toen het eenmaal zover was, die zondag. Er was een gouden envelop, zweethandjes, het spreekwoordelijke tromgeroffel – en mijn naam! Ik had de publieksprijs gewonnen! Stotterend gaf ik een eerste, blijde reactie terwijl een bos bloemen en een 15 kilo wegende uitgave van de Dikke Van Dale in mijn handen werd gedrukt. Wat supervet!Nog daas en gelukzalig zat ik op het podium toen de uitreiking van de juryprijs begon, met het volle idee dat het niet beter kon worden dan dit: een publicatie in Dagblad de Pers, heel treinreizend Nederland die ’s morgens vroeg de krant openslaat en mijn verhaal ziet staan – hoe cool is dat?Ineens hoorde ik, nog altijd zittend op het podium, een woord. Het kwam uit de mond van de juryvoorzitster. Slurf, was het woord. De alarmbellen rinkelden even omdat in mijn verhaal een belangrijke rol is weggelegd voor olifanten. Toeval? Ik keek in de richting waar mijn familie zou moeten zitten, zag niets, en keek toch maar weer naar mijn bloemen. Ik heb me vast vergist. Dat kan namelijk niet, beide prijzen winnen. Dat is nog nooit eerder gebeurd. Dat zou toch… Weer begon de juryvoorzitster over dieren. Toen volgde de verlossende titel van het winnende verhaal:‘Olifanten.’Míjn verhaal.In één weekend hoorde ik niet alleen dat ik over ben naar het vierde en laatste jaar van mijn studie, maar ook dat ik beide prijzen van Write Now heb gewonnen – iets wat nog nooit eerder is gebeurd. Nu is er voorlopig geen spanning meer. Alleen nog feest. Genieten. Ik wens jullie allemaal een heerlijke zomer toe!(En voor de mensen die op mij hebben gestemd: heel erg bedankt!)