Hoe sterk mijn moeders intuïtie zich de laatste jaren heeft ontwikkeld, liet zich anderhalve week geleden weer eens zien. Mijn vader voelde zich niet lekker en kwam van zijn werk naar huis. Nu hoeft dat op zich niet zoveel te betekenen, maar hij had het benauwd en dat heeft hij normaal nooit. Bovendien is niemand in onze familie vergeten wat er de laatste keer gebeurde dat mijn vader echt ziek was (heb ik destijds ook een column over geschreven), dus belde mijn moeder de huisarts. Daar reed ze vervolgens met mijn vader naartoe.

De huisarts dacht dat het allemaal wel meeviel, maar stuurde mijn ouders toch door naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje. Net toen bleek dat het hartfilmpje goed was, werd mijn vader ziek. Echt ziek. Hij had pijn in zijn borst en was erg benauwd, het ademhalen ging steeds moeilijker. Maar volgens de hartafdeling, die op het zojuist gemaakte hartfilmpje niets afwijkends konden vinden, was er niets aan de hand. De hartafdeling belde naar de huisarts, vertelden hem de resultaten van het hartfilmpje en vroegen hem wat ze nu moesten doen. Ook volgens de huisarts kon mijn vader naar huis.

Op dit punt ontwaakte mijn tijgermoeder. Gesteund door haar geschiedenis, vol familieleden met medische kwalen (onder wie ondergetekende) en andere ellende, heeft zij een zesde zintuig ontwikkeld. Dat zesde zintuig is iets waar wij al jaren op vertrouwen.

Hoe vaak wist mijn moeder niet precies wanneer er iets aan de hand was, klein of groot? Hoe vaak had zij het niet goed gezien bij haar eigen moeder, mijn oma? Of bij opa nu, die na zijn operaties soms net niet warrig genoeg is om opgemerkt te worden? Zij ziet het wel, en zorgt ervoor dat opa de juiste hulp en aandacht krijgt. Drie jaar geleden, ook weer met mijn vader, was het mijn moeder die de huisarts liet komen. Toen bleek het een hersenvliesontsteking te zijn.

Nu bleek het – na heel veel gedoe en getrek en de conclusie dat je zelfs in een ziekenhuis tegenwoordig minstens bloedend op de grond moet liggen, voor je een keer geholpen wordt – een longembolie. Mijn vader heeft ruim een week in het ziekenhuis gelegen.

En ook al zijn ze er enorm op tijd bij en is hij er waarschijnlijk binnen een halfjaar vanaf en komt het vervolgens ook niet meer terug, toch denken we met zijn allen maar een ding: lang leve mama’s intuitie. Want tegenover mensen zoals zij, die niet alleen aanvoelen wanneer er iets niet klopt maar ook nog eens mondig genoeg zijn om dat gevoel te uiten, staan zoveel anderen die zich bij een advies of uitspraak neerleggen. Die mensen gaan vervolgens naar huis, met alle gevolgen van dien.

Voor de tweede keer binnen vijf jaar tijd moeten we er met zijn allen niet aan denken wat er was gebeurd, als mijn moeder niet naar zichzelf had geluisterd.