‘Paintball kogels vlogen om mijn oren, helaas raakten ze me ook’
Afgelopen zaterdag, 17 maart 2012, was het zover. 23 jongeren van de leeftijd van 16 t/m 29 jaar waren naar Rotterdamafgereisd voor het voorjaars evenement van 2012: Paintballen. Jawel, je leest het goed. Paintballen. Deze jongeren met reuma besloten dat het ze geen bal kon schelen dat dit een nogal reuma onvriendelijk evenement lijkt. Paintball is nou eenmaal f*cking gaaf en we lieten ons niet door onze bestaande pijntjes tegenhouden.
Na een uurtje gezellig rond de tafel zitten, jezelf voorstellen en bitterballen eten (ook niet geheel onbelangrijk) was het tijd om naar beneden af te dalen en onze camouflage pakken aan te trekken. Gasmaskers ter protectie van mond en ogen werden uit de kast getrokken en rode en gele hoedjes om de teams onder te verdelen werden opgezet. De vrouwelijke deelneemsters kregen ook nog een body protector aan. Nee heren, niet omdat wij minder pijnbestendig zijn, maar omdat onze borstkas nou eenmaal iets gevoeliger is dan die van jullie. Na een uitleg van het personeel over hoe je met je paintballgun om moet gaan werd het dan nu tijd om echt op elkaar te gaan schieten. Aangezien iedereen er nu van op de hoogte was dat verfballetjes met 215 km/uur je gun uit knallen en je bij vals spelen de volgende ronde in een opvallend konijnenpak zonder wapen over het veld moet huppelen, besloten we ons toch maar netjes aan de regels te houden. Een minimale schietafstand van 5 meter en een afspraak dat als iemand je afschiet, je ook echt terugkeert naar de basis om van daaruit opnieuw te beginnen. Na een korte wapencheck en het afschudden van onze laatste zenuwen betraden we het terrein: een oude manegebak omgebouwd tot oorlogsterrein, inclusief legerwagen, schuilbunkers en een neergestort vliegtuig. Damn, wat zag dat er vet uit.
De eerste twee rondes waren bedoeld om een beetje in te komen. Beide teams begonnen tegenover elkaar, doken achter muurtjes en in bunkers, schoten en werden beschoten. Harde oorlogsgeluiden en sirenes die uit luidsprekers galden maakten het geheel erg spannend. Zodra je beschoten was en een harde ‘AUW!’ hopelijk had kunnen onderdrukken, moest je met je handen omhoog teruglopen naar de muur van jouw kant en daarna nam je weer opnieuw deel aan het spel. De ondergrond was goor van al het verf maar gelukkig lekker zacht, dus snoekduiken maken en army-style over de grond kruipen, het kon allemaal. Ik maakte hier dan ook graag gebruik van, vooral in army-style over de grond kruipen voelde namelijk erg heldhaftig.
Mensen die hierna of tussendoor toe waren aan rust namen lekker een pauze, de rest kreeg hun eerste missie: Capture the flag. Een rode vlag werd verstopt in het oorlogsvliegtuig op het midden van het terrein en beide teams moesten deze vlag zien te veroveren. Had je de vlag en werd je geraakt, dan liet je de vlag vallen en was je af. Dat mensen nu niet meer veilig achter hun muurtje konden blijven schuilen zorgde voor extra spanning en sensatie. Teams bedachten strijdplannen en zorgden voor de juiste verhouding tussen verdedigers en aanvallers. Missie 1 werd gewonnen door het rode team, die het briljant aanpakten al zeg ik het zelf. Vervolgens nam het spel een onverwachte wending. Een van de rode deelneemsters werd tegen haar hoofd geschoten (ik denk dat geel jaloers was op onze fantastische tactiek) en daardoor werd het zwart voor haar ogen. Het spel werd stopgezet, een grote groep ontfermde zich over haar en gelukkig kon ze even later weer lachen. Toen iedereen er zeker van was dat alles goed met haar ging en onze lieftallige verpleegster Ricardo ons verzekerde zich verder over haar te ontfermen, kon het spel weer worden voorgezet. Eindstand van Capture the Flag: 1-1. De vlag leek door geel veroverd voordat ik met mijn ogen kon knipperen, ik snapte er niks van.
Aangezien we nog wat tijd over hadden en er toch echt een team moest winnen, werd er overgegaan op de laatste missie: Capture the Plane. Kort gezegd: verover het vliegtuig, weet het andere team het vliegtuig te bereiken en je aan te tikken dan moet je eruit. Wie na bepaalde tijd in het vliegtuig overblijft wint. De missie begon voorspoedig. Twee gasten van het rode team wisten al vrij snel het vliegtuig te bereiken. Toen ik even geen gele mensen zag besloot ook ik het erop te wagen. Ik zette het op een rennen. Wat een slecht plan. Vlak voordat ik bij het vliegtuig aankwam vlogen de kogels me om de oren, helaas raakten ze me ook. Vijf stuks om wel te verstaan. Ik kwam gillend in het vliegtuig aan en we konden meteen weer vertrekken. Pijnlijk, maar ook best hilarisch. Wat een domme actie. Uiteindelijk is het me toch gelukt en ik moet zeggen, als je plat op je buik lag en je niet verroerde dan was het prima vertoeven daarbinnen. Toen kwam een geel mannetje ons aftikken, wat een held. Uiteindelijk bleek er bij het eindsignaal niemand in het vliegtuig te zitten. Dat maakte het best een grappig einde. De eindstand bleef daarmee 1-1.
We sloten het paintballen af door wat groepsfoto’s te maken. Iedereen ging zich rustig omkleden en daarna relaxed een drankje drinken. Aangezien we allemaal geen zin hadden om op te staan werden het wat meer drankjes. Uiteindelijk zijn we nog met 19 man onbeperkt gaan Wokken bij de chinees. Heerlijk en heel gezellig! Een topafsluiter van een zeer geslaagde dag. Ook al heb ik nu behoorlijk wat spierpijn, ik heb ervan genoten!
Groetjes, Leonie van der Geest
Paintballer uit het rode team en nieuweling bij youth-R-well.com
p.s. Na een kleine rondvraag blijkt geel toch 2 keer te hebben gewonnen, en rood speelde vals. Ach ja, wat maakt het uit!