In de afgelopen jaren heb ik afscheid genomen van een lange reeks hulpverleners. Zo was er natuurlijk dokter Simba en de hele WKZ-clan, maar ook vertrok mijn oogarts naar Leiden en ging mijn huisarts met pensioen. Langzaam maar zeker dunde de kring uit of werd, al klinkt dat een beetje luguber, ‘ververst’. Tussen al die veranderingen door vormden de afspraken met Marieke een fijne constante. Dat zij kinderfysiotherapeut was heeft ons er nooit van weerhouden om de afspraken, nog lang nadat ik officieel geen kind meer was, voort te zetten.
De schaarse gesprekjes die we hierover voerden, gingen ongeveer zo:
‘We moeten het binnenkort toch eens hebben over de overdracht.’
‘Ja.’
Daarna lag het onderwerp weer een halfjaar stil, het zou vanzelf wel een keer gebeuren. Tot die tijd kwam Marieke gemiddeld één keer per twee weken langs om me de meest rare rek- en strekoefeningen op te geven, mijn nek, rug en enkel los te maken, op mijn houding te letten – ‘buik bijhouden, Marijn!’ – en gewoon het leven door te nemen. Ze wilde nooit koffie want die had ze net al op, maar ik bleef gewoon zetten.
Ik ken Marieke sinds ik ongeveer zes jaar oud was. Zij was er toen ik de Cito-toets maakte, naar de middelbare school ging en toen ik zwaar in de puberteit raakte. Ze was er ook toen mijn oma’s overleden, mijn vader ziek werd (en gelukkig ook weer beter), toen mijn moeder en twee tantes een prachtige winkel overnamen en ook toen mijn broertje naar de middelbare school ging. Ze was er nog toen ik eindexamen deed, een vervolgopleiding koos, die afbrak, een nieuwe begon en toen ik mijn vriend leerde kennen.
Ik op mijn beurt kan op een wereldbol wel aangeven waar haar dochters allemaal op stage of vakantie zijn geweest. Marieke zelf werd wel ouder maar veranderde nauwelijks en nog altijd doet ze me ergens aan Marlene Dietrich denken – maar dan met betere wenkbrauwen. Naar mijn idee reed ze al die tijd in hetzelfde blauwe autootje.
Ik word binnenkort tweeëntwintig en verhuis naar Amsterdam. Nu is het dus echt zover: hier eindigen onze afspraken. Best een gek idee, na al die tijd. Vorige week stopte dat blauwe autootje voor het laatst voor ons huis, nam ze voor het laatst géén koffie omdat ze die net al op had.
Toen Marieke mijn vriend ontmoette, zei ze, ontwapenend eerlijk: ‘Ik hoor bij het meubilair!’ En dat is het precies. Ook al ken ik haar niet anders dan als fysiotherapeut – ik weet bijvoorbeeld niet wat ze graag eet, als eerste doet wanneer ze thuiskomt en op wie ze heeft gestemd bij het Eurovisie Songfestival, sterker nog; ik weet niet eens of ze heeft gekéken – toch voelt het alsof ik een speciaal iemand moet loslaten.
Ik ga binnenkort met een andere fysiotherapeut verder. De basis heeft Marieke me al geleerd: inmiddels kan ik, mede dankzij haar en die rare rek- en strekoefeningen, naar mijn lichaam luisteren – en dus naar mijzelf. (Nogmaals) Bedankt voor alles, Marieke!