Laatst ontving ik een brief van de gemeente: bevestiging van inschrijving. Sinds juni ben ik officieel inwoonster van Amsterdam en de enige reden dat ik deze brief niet boven mijn helft van het bed heb opgehangen, was een gebrek aan plakband. Sinds een maand ben ik niet langer ‘thuiswonend’ maar ‘samenwonend’ – wat eigenlijk een gekke benaming is, want met ouders en broertje woonde ik tenslotte ook samen. Ik heb een nieuwe huisarts geregeld, mijn adreswijziging doorgeven aan UWV en UMC en ook een andere fysiotherapeut is al aanwezig. Ik heb zelfs een zwembad gevonden (maar moet er nog wel een keer gebruik van maken).
Het ging makkelijker dan verwacht, uit huis gaan. Ik had, met mijn eeuwige neiging om overal een probleem van te maken, verwacht dat ik het heel moeilijk zou vinden om de kamer van mijn jeugd leeg te halen, mijn knuffels in te stoppen, de boeken die ik dan echt niet meer las daadwerkelijk weg te gooien, mijn familie te verlaten. Fysiek was het veel werk, ook voor degene die aan de zijlijn stond en koffie zette (which would be me), maar emotioneel ging het best. Ik had en heb er vooral zin in! Natuurlijk is het een behoorlijke overgang, van Kind1 naar Vrouw-des-Huizes, en ik zal het ook heus nog wel eens lastig vinden, maar niet nu. Alle dingen waar ik nog aan moet wennen sneeuwen onder bij alle dingen waar ik blij mee ben.
Zoals dat ik niet meer drie keer per week heen en weer hoef te reizen, of niet meer door mijn vriend omhoog getild hoef te worden omdat hij nu eenmaal op vier hoog woonde. Ik kan nu weer zelf mijn boodschappen doen, ook in Amsterdam. Ook kan ik besluiten om gewoon even een stukje over de Dappermarkt te lopen, of door het Oosterpark. Ik kan zelfs binnenblijven, in dit huis, dit ruime huis dat niet alleen van mijn vriend is, of van mij, maar toch vooral van ons. Want dat is eigenlijk nog mooier dan die opnieuw verworven vrijheden: het samenwonen zelf. Ik woon samen met de man waar ik van houd, zijn twee kinderen, van wie ik evengoed houd, in een huis dat zo ongelooflijk mooi is en fijn aanvoelt dat ik er eigenlijk nauwelijks uit wegga (zoals gezegd: de vrijheid van het binnen blijven). Op moment van typen krijg ik mail van iemand die net een nestje kittens heeft gekregen, waarvan er nog een paar over zijn, er staat een vakantie naar Schotland voor de deur, mijn medicijnen werken goed.
Ik ben moe, dat wel. Soms ben ik zo moe dat er aan het eind van de dag weinig ruimte is meer voor andere dingen dan het moe-zijn. Ik wijt het aan de veranderingen. En misschien had ik die ene avond laatst die schoenen-met-zeven-centimeter-hak niet aangetrokken. Ik wilde het toch, was in feeststemming – ben nog steeds in feeststemming, ondanks de vermoeidheid. Ik woon samen. In Amsterdam. Het wordt zomer. Ik ben gelukkig.
Fijne vakantie, allemaal!