Sinds een tijdje – misschien een half jaar, misschien iets langer – heb ik weer last van woedeaanvallen. Ik weet niet zeker of dat het woord is dat ik zoek, wat ik heb is iets minder explosief, meer naar binnen gekeerd, maar bij gebrek aan beter laat ik het maar even zo. De aanvallen vormen een groot contrast met de rest van de tijd, waarin ik gewoon een blije jonge vrouw ben. Maar soms, en vergeef me voor het cliché dat ik nu ga gebruiken, ben ik ineens zó boos dat ik bang ben te ontploffen. Ontploffen doe ik (mede dankzij een fijne cursus Omgang met Emotieregulatiestoornissen) niet, maar hoofdpijn krijg ik er wel van.
Eerst is er irritatie. Die fase is van korte duur: het hoopt zich al snel op en nestelt zich vervolgens achter mijn oogkassen. Daar verandert het in een beukende hoofdpijn die al mijn aandacht opeist. Vervolgens wil ik nog maar één ding: uit de situatie stappen. Dat klinkt een stuk interessanter dan het feitelijke weglopen dat ik eigenlijk, liefst stampvoetend, wil doen. Ik ben bang dat ik, als ik op zo’n moment blijf, dingen stukmaak – dat ik er in die woede dingen uitgooi die ik niet echt of maar even meen, maar die ik daarna niet meer kan herstellen. Soms ga ik ook echt even weg of trek ik mezelf terug, soms kondig ik het alleen maar aan en is het weglopen zelf daarna niet meer nodig. Maar waar ik denk dat dit beter is voor iedereen, realiseer ik me niet altijd dat de irritatiefase alleen al een behoorlijk beslag op mijn omgeving kan leggen (mijn gezichtsuitdrukkingen schijnen nogal voor zich te spreken).
Deze toestanden komen altijd vanaf dezelfde plek (dat alleen al is genoeg om hoofdpijn van te krijgen). Mijn kleine aanvallen heb ik voornamelijk op momenten dat ik word geconfronteerd met mijn eigen machteloosheid; als ik vlak voor de vakantie ziek op bed lig, het appartement niet uitkan omdat de straat te steil is, als man en kinderen voetballen en ik niet of als ik weer eens een afspraak afzeg en/of door mijn knie zak. Vooral de momenten waarop anderen iets wel doen en ik niet zijn gevaarlijk. Kinderachtig, niet? Ik houd niet eens van voetbal.
Oorzaak gevonden: vrijwel iedere scheet die ik laat, is terug te leiden tot De Reuma. Ik vergeet nog wel eens hoe blijvend mijn blijvende issues zijn, al klinkt dat wat zwaarder dan het is: want natuurlijk is het niet meer dan beseffen dat de reuma er altijd wel zal zijn en de moeite die ik daarmee heb dus ook. Ik loop tegen mijn eigen deuren op. Toch moet ik iets anders met de woede doen, iets waar mijn omgeving (en ik) minder last van hebben. Misschien moet ik die deuren eens openzetten, in plaats van er tegenaan lopen. Beetje ademen, frisse lucht, ik weet het niet. Of misschien moet ik soms maar gewoon lekker boos zijn. Eventjes. En daarna weer normaal doen. Het blijft lastig.