Mijn vriend gelooft niet in chagrijnigheid. Natuurlijk erkent hij heus het bestaan van ‘negatieve gevoelens’, maar hij vindt het niet nodig om die gevoelens evenveel ruimte te geven als bijvoorbeeld blijheid en geluk. Ik daarentegen geloof absoluut in het nut van negatieve emoties. Van tijd tot tijd koester ik mijn verdriet, mijn melancholie en ja, dus ook mijn chagrijn. Zo kan ik op maandagavonden rond half negen enorm genieten van de stortbak aan ellende die Grey’s Anatomy over me uitstort (catharsis!). Met mijn sporadische woede maak ik mijn beste werken. Negatieve gevoelens kunnen evengoed constructief zijn en horen in dezelfde mate te kunnen worden gekoesterd en geuit als hun positieve broeders en zusters – al is het alleen maar omdat ik random family wipeouts vrees wanneer mensen zich te lang inhouden. Toch neem ik die ruimte zelf maar deels: niet omdat ik van mijn vriend niet chagrijnig mag zijn, maar omdat het van mezelf niet mag.

Balen mag ik van mijn knieën of van die keer laatst toen ik zo hard mijn best deed om niet flauw te vallen tijdens de injectie dat ik vervolgens over mijn nek ging, maar ik mag niet te lang balen. Soms ben ik verdrietig omdat ik het idee heb dat ik dingen mis, niet alle ervaringen in het leven opdoe die ik zou horen op te doen omdat mijn lichaam me daarvan weerhoudt (Hoewel: had ik echt willen backpacken in Azië, dagenlange houseparty’s of skivakanties willen meemaken?). Die gevoelens laat ik dan toe – eventjes. Soms spreek ik ze uit.

Stel dat iemand per week een uur recht heeft op chagrijnig zijn, dan gaat mijn uurtje altijd op aan reuma. Maar na dat uur, als ik letterlijk heb gezegd: ‘mijn enkel doet zeer, ik loop als die dronken gans in the Aristocats en dat vind ik klote,’ dan is er geen ruimte meer voor een rest.
Omdat ik al reuma heb en al genoeg aandacht, hulp en geduld vraag, moet ik van mezelf goedgemutster zijn dan een gezond mens: als ik toegeef aan het chagrijn dat ik buiten de reuma om ook nog kan hebben, dan ben ik misschien helemaal niet leukmeer. Maar dat is nogal een ambitie, vrolijkheid ter compensatie. Waar moet ik mijn reumavrije onweersbuien dan laten? En wie vraagt er eigenlijk van me dat ik al die gevoelens maar voor me houd?Juist, niemand. Mijn vriend zegt altijd dat ik best vaker mag zeuren, best chagrijnig mag zijn, dat ik niet reuma ben en mezelf dus ook niet zo krampachtig hoef te verbergen of te compenseren. Daar heeft hij gelijk in.

Er is geen scheidslijn tussen de Reuma en Marijn (dan had ik wel Reumarijn geheten), dat is dezelfde, soms nodeloos chagrijnige persoon. Daarbij ben ik waarschijnlijk de enige op aarde die ooit heeft bedacht dat je maar een uur per week chagrijnig zou mogen zijn. Wie verzint zoiets? Juist, niemand. Ik ga nu even lekker een poosje op de bank zitten fronsen, gewoon, omdat het kan. Heerlijk!