Marijndec12

Onlangs bezocht ik de documentaire Little World over de 19-jarige Albert, die in zijn eentje de hele wereld over reist. Nu is dat op zich niet zo origineel, ware het niet dat Albert a) geen geld heeft en b) rolstoelgebonden is. De documentaire volgde Alberts reis naar de plek die het verst van zijn eigen huis in Barcelona vandaan ligt – een vuurtoren in Nieuw-Zeeland. Dit keer reisde Albert niet alleen, maar ging zijn vriendin Anna mee.

Het liefst zie ik dat werk over handicap en ziekte – of dat nu een theatervoorstelling, gedicht of een documentaire is – doelgroepoverstijgend is, dus niet alleen leuk voor patiënten onder elkaar, maar ook voor buitenstaanders, want we (ja, we) zijn vaak al zo ‘anders dan anders’.
Little World bleek absoluut toegankelijk voor mensen zonder handicap. En dat terwijl je als kijker helemaal diende mee te gaan in het vrij heftige karakter van de hoofdpersoon, die je lachend en zonder gewetenswroeging vertelde hoe hij zichzelf uit zijn rolstoel liet lazeren om gratis op een boot te komen. In tegenstelling tot wat er misschien van Albert verwacht werd, namelijk een weerloos slachtoffer te zijn, was hij ook een soort dader, een boefje, want hij gebruikte zijn rolstoel om iets voor elkaar te krijgen. Maar waarom ook niet? Proberen gezonde mensen nooit ergens korting te krijgen of binnen te komen door lief met hun ogen te knipperen?
Het was fascinerend om te zien hoe Albert zich niet liet stoppen – niet toen zijn (overigens rolstoelvrije) vriendin Anna ziek werd en noodgedwongen terug ging naar Spanje, niet toen hij zelf ziek werd. Voor Albert was er geen andere wereld dan de wereld die hij bereisde, rustig aandoen of opgeven was voor hem geen optie. Hij was heel dwingend in wat hij wilde en vond dat mogelijk was – en dat herkende ik wel.

Na de documentaire waren Albert en Anna beschikbaar voor een Q&A. Terwijl ik naar de vragen en antwoorden luisterde, vroeg ik me af wat ik van deze jongen kon leren. Nog altijd ben ik op zoek naar voorbeelden, inspiratiebronnen, dingen waaraan ik mezelf kan optillen – aan lessen dus: ik heb genoten van de Kreukeldialogen, bewonder Frida Kahlo, haal nog altijd veel uit het gedicht Hoe Diep van Ted van Lieshout en zou met terugwerkende kracht willen dat SchEef tien jaar geleden al geschreven was, maar ik heb geen rolstoel role model.
Als Albert dat was, mijn rolstoelheld, dan zou dit waarschijnlijk zijn boodschap zijn: het leven is te kort en te mooi om je druk te maken over je rolstoel. Hij zou erbij lachen, denk ik, en daarna weer verder reizen naar weet-ik-veel-waar. Hij heeft gelijk.

Een paar dagen later moet ik even met mijn broertje naar een winkel. Mijn benen zijn brak van het feestje van gisteren, dus we nemen de rolstoel. Het regent niet maar het is koud, mijn broertje koopt een kop koffie voor me. Ik geniet. Niet van dat ik in de rolstoel zit, maar van dat ik er niet mee zit.

Dit was mijn laatste column voor youth-R-well.com. Ik heb de afgelopen jaren met veel plezier voor jullie geschreven en genoten van jullie lieve reacties; heel erg bedankt hiervoor en hopelijk tot in een nabije toekomst!

 
POSTED BY Carlo | dec, 01, 2012 |