“Er is niets wat jij niet meer kunt waarmaken nu je reuma hebt, je bent niks minder waard dan hiervoor.” Dit was één van de eerste dingen die mijn moeder zei toen ik de diagnose RA kreeg. Ik was net 18, stond vlak voor mijn eindexamens en was binnen een paar weken van kerngezond veranderd in een ‘chronisch zieke patiënt’ (hoewel ik op dat moment eigenlijk nog niet begreep wat die term betekende). We wisten beiden nog niet welke rol de reuma in mijn leven zou gaan spelen. In zekere zin was haar uitspraak dan ook optimistisch, misschien zelfs een tikje naïef. Nu vier jaar later, vraag ik me af, had ze gelijk? Heeft de reuma mij belemmert in het najagen van dromen of het ontdekken van mezelf?

Eigenlijk ziet het er goed uit voor de kant van mijn moeder. Ik ben inmiddels bijna 22 en gelukkige student Menswetenschappen. Een studie waarin ik mezelf en mijn interesse in wat mensen beweegt volledig kwijt kan. De onderwerpen gaan van grote vraagstukken op het gebied van asielzoekers, tot ‘kleine vragen’ rondom bijvoorbeeld een chronische aandoening (helaas biedt het bestuderen van de vragen geen garantie voor het vinden van de antwoorden). 
In september heb ik de grote stap gezet om op kamers te gaan in een heerlijk studentenhuis in Utrecht. In het weekend woon ik gelukkig gewoon nog lekker bij moeder en ‘grote’ broer. Zelfstandig worden mag dan leuk zijn, maar iemand die voor je kookt is ook wel heel prettig en die eeuwige pasta kan ik aan het eind van de week niet meer zien.
Ik werk op een crèche  en pas daarnaast 1 dag in de week op bij een jongetje van 4 met leukemie. Wat een kracht krijg ik van dat kleine mannetje met grote moed en vermogen tot relativeren. Overigens doet het ook wonderen voor mijn creativiteit (koekjes bakken, sinterklaasmannetjes knutselen, wist niet dat ik het nog in me had).

Heb ik waargemaakt wat ik voor me zag vier jaar terug? Ik denk het wel. Had mijn moeder het daarmee bij het juiste eind? Achteraf denk ik dat het hier niet gaat om gelijk of ongelijk. Mijn moeder liet blijken in mij te geloven. In mijn mogelijkheden deze ziekte aan te vechten en niet te laten overheersen wie ik ben.
Als ik bovenstaande lees, lijkt dat gelukt te zijn. Tegelijkertijd is er denk ik niemand anders dan ikzelf die daadwerkelijk ervaart wat reuma in mijn leven doet. Die diagnose verandert alles, in ieder geval van binnen. Maar dat geloof in eigen kunnen is gelukkig nóg sterker dan de stempel ‘reuma’. Ik heb genoeg om verdrietig over te zijn, van te balen (en dat is dan nog netjes uitgedrukt), net als jullie. Reuma had er niet moeten zijn. Maar nu het er is (en dealen echt our only option is) houd ik vast aan wat mijn moeder zegt. Reuma maakt je niets minder waard. Voor wat wij moeten vechten stiekem misschien zelfs wel ietsje meer.

{rscomments on}

POSTED BY Carlo | feb, 22, 2013 |