Zat ik gisterochtend nog stiekem scheldend met een behoorlijke pruillip en zes fronsen in mijn voorhoofd op de rand van de trap om naar beneden te komen, zit ik vandaag met een serene glimlach de 26 treden toe te lachen. Heh, hoe dan?
Goeie vraag. Ik word met veel meer pijn in mijn heupen, knieën en enkels wakker dan gisteren, maar toch voel ik een gezellig aangewakkerd vuurtje in mijn binnenste dat zorgt dat ik zin heb om op te springen en huppelend door de dag te gaan. Dat het enthousiast opspringen resulteert in een pijnscheut door het lichaam waarna ik in een niet al te charmante houding bij sta te komen aan mijn bureaustoel laat me, jawel, grinniken. Kijk mij hier nou staan.. Het lijkt wel of ik auditie doe voor een rol in Thriller van Michael Jackson. Met een schuin oog kijk ik in de spiegel, ik zie een twinkeling in mijn ogen. Nee, ik zou toch niet slagen als zombie. Veel te vrolijk.
Bij een vrolijk hoofd hoort een vrolijke gedachte. Vandaag waan ik me een geweldige estafette-atlete, met als enige verschil dat ik geen sprintjes trek maar met minstens dezelfde inspanning mezelf de trap af zal manoeuvreren. Het wordt een fantastische wedstrijd! Doe je mee?
Volg dan onderstaande stappen. Succes gegarandeerd.
- Zorg dat je je ergens aan vast kunt houden. Je mag je dan voelen als een bijna in ontbinding zijnde bejaarde, houd jezelf voor dat je een sexy topsporter bent die met de wind in de haren waanzinnige prestaties levert.
- Tast voorzichtig met je teen af of het gevoel dat je krijgt bij deze beweging aangenaam is. (Het publiek houdt de adem in)
- Zet de voet neer en trek de ander erbij. Jaaaaaaaaa! (Er wordt gejoeld en geschreeuwd)
- Doe bovenstaande stap nog een keer. Leun dan op het been dat het minst pijn doet en slinger (in slow motion uiteraard, om het voor de kijker nog spannender te maken) het pijnlijke been naar de volgende trede. Vergeet niet onderwijl de billen naar achteren te steken!
- Opperste concentratie is vereist! Breng het zitvlak op de bovenste trede. (Het publiek siddert)
- Je weet wat je te doen staat. (je bezorgt de kijker kippenvel door je behendigheid) Pak de leuning vast, steun op de treden en herhaal bovenstaande stappen tot je beneden bent.
- De finalesprint. Trek en duw jezelf omhoog, recht de rug, strek de ledematen. (Oorverdovend applaus stijgt op). Het scorebord geeft aan dat je de gevreesde trap ver achter je hebt gelaten. Jaaaa geweldig! Wat een prestatie!
Ondanks alles toch een pruillip en zes fronsen? Dan heb je de belangrijke les in dit verhaal gemist, namelijk dat het geen race tegen de trap, maar een race tegen ‘alles wat je niet kunt’-gedachten is. Je lach ligt waarschijnlijk nog op je nachtkastje. Dus hup, naar boven jij. En rap een beetje! 😉
P.S. De foto is van twee weken geleden, net nadat ik een triljard-treden-tellende trap heb beklommen in Florence, Italië. Onderweg werd ik ingehaald door een hele stoet kekke Italiaanse omaatjes met megazonnebril, maar dat mocht de pret niet drukken: ik heb mijn eigen race gelopen en.. volbracht. Zonder trapzitgedoe! Mijn prijs? Het uitzicht zegt genoeg. En mijn lach misschien nog wel meer. Bijkomen met zon, Italiaans ijs en goed gezelschap was overigens ook geen straf 😉 La vita è bella! Ciao!