Het mooie aan tentamenweken is de afloop. Zodra ik de collegezaal uitloop glijdt de stress van me af en de uitslag kan me vanaf dat moment vrij weinig meer interesseren. Het is klaar. Jammer aan die momenten is echter dat ook de geleerde tentamenstof onmiddellijk uit mijn geheugen lijkt te verdwijnen. Niet meer nodig – nemen mijn hersenen in dit geval wel heel serieus.
Deze tentamenweek gaat het anders. Eén geleerde term blijft namelijk maar hangen. Filosofe Martha Nussbaum (schrijft voornamelijk over rechtvaardigheid in bijv. ontwikkelingslanden) heeft het over ‘tragic choices’. Er is sprake van een tragische keus als alle opties van een bepaald probleem, het probleem niet oplossen; de eindsituatie blijft onbevredigend. Nu kan ik moeilijk zeggen dat dat waar ik hier over wil schrijven ‘tragisch’ is in de zin zoals Nussbaum dat bedoelt heeft, maar goed, het tikkeltje overdrijven zullen we dan maar beschouwen als ‘dichterlijke vrijheid’.
Blij, blij, blij was ik toen ik hoorde dat ik columns mocht gaan schrijven voor Youth-R-Well.com (echt, die trap waarover mijn collega Linda schrijft was die dag geen enkel probleem). Maar vrij snel daarna was er ook een dilemma… hoe open of anoniem zou ik mezelf op de website presenteren? Ik kende enkel het voorbeeld van oud-columnist Marijn. Zij liet foto’s bij de columns plaatsen en schreef openhartig en zonder schaamte over haar leven met reuma. Mijn nieuwe collega Linda besloot een gelijke stap te zetten. En toch zat er als ik me die keus voorstelde bij mij iets niet lekker. Ik heb de voors en tegens van anoniem schrijven versus mét foto op een rijtje gezet en gewikt en gewogen. Bijna alles in mij pleitte voor openheid. Ik schreef vorige maand al dat ik de reuma en mezelf meer bij elkaar wil brengen in vele delen van mijn leven. Niet om ‘reuma te zijn’, wel om ‘reuma te mogen hebben’. Een eerste stap is dan wel, naar zowel mezelf als anderen, toegeven dat deze ziekte bij mijn leven hoort. Daarnaast voelt het als ‘verraad’, mezelf in te dekken. Juist ik zou nu toch moeten laten zien dat reuma geen reden is om je te verstoppen?
Toch was er ook die andere, voorzichtige kant in mij die twijfelde bij die openheid. Want hoezeer mijn moeder ook zei (en meende!) dat ik niks minder waard geworden ben door de reuma… het is maar de vraag of een (toekomstig) werkgever dat ook zo ziet… Is hij of zij bereid om verder te kijken dan de stempel ‘reuma’? Eenmaal online is tegenwoordig alles te traceren en dat maakt me bang en onzeker.
Uiteindelijk heeft mijn voorzichtige kant, voor nu, gewonnen; geen foto dus. Toch voelt het als een ‘tragic choice’, in die zin dat ik niet volledig tevreden ben met deze optie. Net als dat met de andere optie het geval was geweest. Het leuke aan deze tragische situatie is dan wel weer dat jullie me kunnen voorstellen zoals je wilt. En wie weet, op een dag, ben ik zover dat ik over mijn angst heen kan stappen en zijn werkgevers zover dat ze hun angst voor ‘zieke’ werknemers hebben laten varen. Want eigenlijk is dát wat er hier echt tragisch is…