Gesprekken met vrienden en familie, een heus afstreeplijstje in mijn dagboek, veel om over na te denken. Alsof ik een aantal stemmen in mijn hoofd heb die op horrorachtige wijze echoën dat mensen het woordje reuma aan mij zullen labelen en dat ze daar weleens wat negatiefs van zouden kunnen vinden. Aanstellerig ofzo. Zielig misschien, of leuk als roddelpraatje. En ja, stiekem spookt er ook door mijn hoofd dat een geschikt datepersoon me op Google onder de trefwoorden ‘Linda’ en ‘Reuma’ zal vinden, om vervolgens met de schrik in zijn ogen snel door te klikken naar een minder complex vrouwpersoon om zijn leven mee te delen. Je weet het niet. En dus bijt ik nog wat nagels, draai ik verwoed aan een plukje haar en kijk ik wat bedenkelijk voor me uit, met hooguit een zucht ter afwisseling omdat ik niet weet waar ik goed aan doe.

Ik kreeg, een halfjaar geleden, een mailtje van Youth-R-Well.com met de vraag of er foto’s bij mijn columns geplaatst mochten worden. En zoals je hierboven kunt zien, heeft het even geduurd voordat ik daar antwoord op gaf. Want wat zou het betekenen voor mijn privacy? Er zijn vast meer Linda’s met reuma, maar als mijn hoofd naast mijn verhaal staat, gaat het toch echt écht over mij.

Heleen, mijn medecolumniste, had ook zo haar twijfels (terug te lezen in haar prachtige column, ‘Tragic Choices’) en heeft ervoor gekozen om géén foto’s van zichzelf te laten plaatsen. Volkomen begrijpelijk, en dit voelt het beste voor haar, dus is het goed zo. Echt. Maar geldt dat ook voor mij?

Mijn gedachten brachten me bij Marijn, de vorige columniste van Youth-R-Well.com. Haar foto stond naast haar verhaal, het ging dus echt écht over Marijn. Ik las haar verhalen waarin ik me in vele opzichten zo herken opnieuw, bekeek haar foto’s nog eens en probeerde die toen te zien vanuit verschillende standpunten. Negatieve standpunten: Zou een eventueel toekomstig werkgever haar bijvoorbeeld googlen en denken, ‘nee, die neem ik toch maar niet aan’? Zou iemand haar zien als zielig persoon? Als aansteller? Als niet de moeite waard, te complex om mee om te gaan?

Of, mijn eigen kijk op haar: juist als inspiratiebron, als aan-het-denken-zettend? Als leuk, bijzonder persoon, als iemand die zich kwetsbaar opstelt, maar tegelijkertijd ook met een heerlijke dosis zelfspot naar zichzelf durft te kijken? Als iemand die van iets onmogelijks iets mogelijk maakt? Als stoere jonge vrouw die laat zien wie ze is, ongeacht haar reuma? Oftewel, als zichzelf, écht zichzelf?

Gesprekken met vrienden en familie, een heus afstreeplijstje in mijn dagboek, veel om over na te denken. De spookstemmen zijn er soms nog wel, maar moeten toch echt plaats maken voor positievere gedachten. Want als ik  daar zelf niet mee begin, hoe kan ik dan verwachten dat anderen zo naar me kijken? De mensen die mijn verhalen lezen en mijn hoofd ernaast zien, weten dat deze column van mij is, écht van mij. De mensen die mijn verhalen lezen en mij omdat ik reuma heb niet willen toevoegen aan hun bedrijf/vriendengroep/liefdesleven, doen dat niet. Ik zal zo’n oppervlakkig bedrijf, vrienden of vriendje echt niet missen in mijn leven. En dus lak ik nog wat nagels, zorg ik ervoor dat dat ene plukje haar goed zit en kijk ik met een bigsmile de camera in, met hooguit een zucht van opluchting omdat ik doe waarvan ik denk dat het goed is zo. Echt.