Forever-alone, eenzaam zal ik sterven, een sneu orkestmuziekje erbij en het drama is compleet.

Toen ik een aantal maanden opgesloten in huis – of beter gezegd: opgesloten in mijn lichaam en gedachten zat door mijn reuma – kon ik me niet voorstellen dat er ooit nog eens een leuke gozer mijn leven in zou wandelen, laat staan ik in het zijne. Er waren dagen bij met als meest gewaagde onderneming het mezelf verplaatsen van bank naar bed en weer terug; het leek me erg onwaarschijnlijk om op die route iemand tegen te komen. Gelukkig ben ik inmiddels weer wat mobieler (lang leve de prednisoninjecties) en werk ik weer, loop ik weer en maak ik weer uitstapjes die verder reiken dan het ziekenhuis. De kansen om mannelijk schoon tegen te komen zijn dus ook weer aanzienlijk vergroot. Hoera!

Maar ook dan ben je er nog niet. Flirten, dat kan. Nummers uitwisselen, nou vooruit. Je kletst wat, je lacht wat.. Je gaat op date, je houdt elkaars hand vast. Maar dan. Heb je dan al gezegd dat je reuma hebt? Of doe je dat later pas? Waar gaan we eigenlijk heen? Zal ik zelf maar een suggestie doen, zodat ik in ieder geval weet dat ik niet teveel hoef te lopen? En de vraag die zich steeds maar aan je blijft opdringen, hoe hard je hem ook wegduwt: Zal hij me nog wel leuk vinden als hij weet dat ik reuma heb?

Geen leuke gedachte en totaal niet op één lijn met hoe ik me wil presenteren. Maar het is wel een begrijpelijke gedachte. Als je met iemand bent die je leuk vindt, wil je jezelf kunnen zijn, maar je tegelijkertijd ook van je beste kant laten zien. Dan denk je niet aan horrorverhalen vertellen waarin vocht uit knieën wordt gezogen of waar ik-ben-drie-dagen-misselijk-geweest-van-mijn-medicijnen het hoogtepunt van de week was. Of dat je binnenkort semi-orthopedische schoenen zal aanschaffen. Dat je pijn hebt, geen energie. Maar het hoort er wel bij. Het lastigste vind ik eigenlijk nog dat ik De Leuke Jongen moet vertellen dat ik daarom niet van alles met hem kan ondernemen. Waarmee ik hem dus zal beperken met mijn eigen beperking. Dat is gewoon stom. Dus vindt hij dat vast ook. Wegrennen zal ie, mij straks op mijn semi-orthopedische schoenen achterlatend. Forever-alone it will be. Laat die violen maar weer aanzwellen.

Wie had ooit gedacht dat ik een half jaar geleden, met dit soort gedachten en destijds op krukken lopend, toch leuke dates zou hebben? Waarin het niet uitmaakte waar we heen gingen of wat we zouden doen? Waarin het stukje reuma voor mij dan wel heel aanwezig was, maar in ons contact niet meer was dan iets om rekening mee te houden?

Het gevoel van het in huis en in mijn lichaam opgesloten te zitten zal waarschijnlijk de rest van mijn leven zo nu en dan de kop op  blijven steken, net zoals de gedachte dat vast niemand zijn leven met mij als reumaganger wil delen. Ik zal dan denken aan de jongen die mij zag staan in de tijd dat mijn reuma erger aanwezig was dan ooit. Want hij liet me zien: mijn reuma gaat niet weg, mijn reuma al er altijd zijn. Leuk is dat niet, maar ik ben dat wel. Of er drama en violen aan te pas komen, bepaal ik toch echt zelf.