rsz ballonnen

Minutenlang sta al ik twijfelend voor de tomaten in de supermarkt (die kleine lekkere dure of die grote goedkopere eerder-geel-dan-rood-tomaten?). Dan klinkt er ineens een bekende stem door de radiospeakers: ‘Ik ben Anita Witzier en ambassadeur van het Reumafonds. Bijna 2 miljoen Nederlanders hebben een vorm van reuma. Wilt u ze steunen…?’ Tot mijn eigen verbazing voel ik de tranen in mijn ogen springen. Vlug slik ik ze weg en ik probeer mijn aandacht opnieuw op de tomaten te richten. Zo’n levensbepalende beslissing is het echter ineens niet meer en hoe hard ik ook slik, de brok in mijn keel blijft hangen. Voor ik reuma kreeg was dit spotje me waarschijnlijk niet eens opgevallen. Nu echoot die ene zin maar na: ‘Bijna 2 miljoen Nederlanders hebben een vorm van reuma’.

 Ja… en ik ben één van hen.

Dit moment leert mij weer hoezeer je beleving wordt bepaald door je eigen situatie. Ik wist niet eens wat reuma was toen ik het kreeg. Laat staan dat ik geraakt werd door reclamespotjes of krantenadvertenties. Maar nu reuma een deel van mijn leven is, pik ik signalen op die hiervoor niet binnenkwamen. Een aantal maanden na mijn diagnose vernam ik zo ook dat er een ‘Wereldreumadag’ bestaat. Ietwat geïrriteerd (want zeg nou eerlijk: wat moet ík, als patiënt, nou met een Wereldreumadag?) vermelde ik dit feit tijdens een gezamenlijk avondeten thuis. Weer een dag om herinnerd te worden aan… Mijn broer reageerde echter razend enthousiast en zei: ‘Als er een Wereldreumadag bestaat, dan gaan we dat vieren ook. Want als je nou eenmaal part of the incrowd bent, dan kun je daar maar beter van profiteren toch?’ Zo gezegd zo gedaan: 12 oktober 2009 werd ik voor het eerst wakker ge-sms’t met ‘Happy Wereldreumadag :)’, die smiley inclusief. Ik werd verwend met aandacht en mijn broer nam me mee de stad in om me vervolgens te trakteren op thee en op mijn favoriete appeltaart.

En zo is het gebleven. Nu al voor het vijfde jaar verheug ik me al weken van tevoren op 12 oktober. Toegegeven: ik kijk uit naar de appeltaart… Maar stiekem nog veel meer naar het 1-op-1 moment met mijn broer. Hij en ik. Meer is er niet nodig.

Onverwachte momenten zoals in de supermarkt tussen de tomaten kun je niet voorkomen. Je voelt iedere dag dat je reuma hebt, maar het een ander horen uitspreken kan maken dat het ineens keihard binnen komt. Maar wat je wel kunt doen is die momenten waarvan je weet dat ze moeilijk kunnen worden, zo invullen dat je daar omheen bouwt. En dat is precies wat mijn broer voor mij heeft gedaan. Van een confronterende dag heeft hij een feestje gemaakt.

Vieren dat je reuma hebt: ik kan het iedereen aanbevelen. Dus 12 oktober 2013: maak er iets moois van

POSTED BY Carlo | sep, 15, 2013 |