Er was eens.. een oud vrouwtje met een Tante Sidonia kapsel. Ze zat non-stop met haar door de zon zwartgeblakerde huid op een bedje bij het zwembad en haar mondhoeken kenden enkel de weg naar beneden. Ze was van mening dat zij het toch echt erger had getroffen met haar reuma in haar vingers waardoor het onkruid wieden werd bemoeilijkt, dan ik met mijn destijds 20 jaar die een dansopleiding moest stoppen, want: “Daar heb je toch niets aan in het leven”. Hele klaagzangen die op repeat bleken te staan golfden over eenieder die het (niet) horen wilde heen. Ik begaf me het liefst op de plekken waar deze tante niet was. Laten we zeggen dat deze ontmoeting me al met al niet enthousiasmeerde om kennis te maken met andere mensen met reuma..

Opeens (ik kan nogal lang van stof zijn, dit leek me een mooie samenvatting van de afgelopen zeven jaar zonder contact met medereumagangers) ben ik columnist bij Youth-R-Well.com. Ik heb niet alleen reumahebbend publiek dat mijn verhalen leest (waarvoor dank en hoi), maar ik heb ook zomaar ineens mailcontact met mijn medecolumnist Heleen en redactielid Suus. Er wordt een datum geprikt waarin we elkaar als Echte Reumagangers dan ook eens In Het Echt kunnen bewonderen. Lichtelijk nerveus voel ik me, want wat als ik nu opnieuw te maken krijg met Tante Sodonia’s, maar dan van mijn eigen leeftijd?

Maar gelukkig: Daar komen twee meiden met omhoog gekrulde mondhoeken aangelopen. Hun haar zit ook goed 😉 We blijken alle drie een ik-sla-je-voor-je-hoofd gevoel te krijgen van Sidonia-achtige types, dus dat is mooi. We kletsen over werk, reizen, familie en vrienden, studie en liefdeslevens. We vertellen waar we reumatechnisch van balen (gedoe met Wajong-uitkeringen, semi-orthopedische schoenen moeten aanschaffen en het feit dat paraplu’s niet reumavriendelijk zijn bijvoorbeeld) maar lachen er ook om. Niets geen gezeur, niets geen ‘hallo mijn reuma is erger’-gehalte, maar wel veel herkenning en een fijne dosis relativeringsvermogen.

Het dagje met Suus en Heleen zette mijn contact met Tante Sidonia in een geheel ander daglicht. Die Sidonia moet je gewoon eens in de zoveel tijd tegen het zeurderige zwartgeblakerde lijf lopen, om je eraan te blijven herinneren hoe je vooral NIET in het leven wilt staan. Die ontmoetingen kun je daarna delen met alle leuke mensen (met of zonder reuma) die je in je leven hebt verzameld.  Omhoog gekrulde mondhoeken gegarandeerd.