rsz kerst 3 copy

Ondanks dat het winterse weer dit jaar nog niet echt van zich heeft laten horen (voor een reumapatiënt overigens geen straf), is de kerstperiode alweer in alle heftigheid aangebroken. Winkels vol met immens grote kerstbomen gevuld met felgekleurde ballen, straten versierd met kerstlichtjes en kerstmuziek die via elke radiozender uit de boksen knalt. Ik heb rond deze tijd van het jaar altijd het gevoel dat de bevolking zich in twee kampen verdeeld: de kerstliefhebbers en de kersthaters. Ik hoor duidelijk bij de eerste groep.
Ik denk na over cadeautjes die ik onder de boom wil leggen, heb jaar in jaar uit fantasieën over die enorme stapel kerstkoekjes die ik ga bakken (maar nooit bak) en ik zit al weken van tevoren met een lijst met namen aan een met kerstkaarten bezaaide tafel. Zorgvuldig kies ik de juiste kaart bij de juiste persoon en het liefst past de kerstzegel qua kleur dan ook nog bij de envelop. Noem het nostalgisch of hopeloos ouderwets: maar kerst brengt mij altijd in een bijzondere staat. Een tikje melancholisch misschien… maar op een prettige manier.

Dit jaar is het anders. De pakjes kerstkaarten liggen nog steeds ingepakt in de kast. Ik kan me niet verheugen op de opgetogen boom. En zelfs het vooruitzicht van 3FM’s Serious Request bezorgt mij kippenvel (terwijl die muziek toch van een heel ander kaliber is dan Mariah Carey’s ‘All I Want For Christmas’). Ik voel even hoe het is om aan de andere kant van de bevolking te staan. Het is makkelijk om in cynisme te schieten; boos te worden op al die té vrolijke en té blije mensen die té gezellig samen hun kerstboom kopen. Maar diep van binnen weet ik hoe het voelt. Snap ik ze wel. Zo ben ik normaal gesproken ook…

Ik probeer te achterhalen waar mijn wissel van kamp vandaan komt. Ik zou kunnen zeggen dat het iets met reuma te maken heeft (zoals alle reumapatiënten weten heeft reuma er immers een handje van om op de meest onhandige momenten de kop op te steken), maar dan zou ik liegen. Mijn reuma is verbazingwekkend lief voor me; het lijkt alsof hij voelt dat hij er nu even niet mag zijn.

Mijn anti-kerst-humeur heeft dus niks te maken met fysieke pijn, steunzolen, bijwerkingen of één van de andere gratis geleverde elementen bij het krijgen van reuma. Even twijfel ik dan ook of ik deze column wel mag schrijven. Als columnist van een website voor jongeren met reuma, heb ik immers ook de taak me bezig te houden met, jawel, reuma. Maar dan bedenk ik me dat er voor jullie allemaal meer is dan reuma. Het gelukkige feit dat je bent uitverkoren tot reumapatiënt (yoehoe), is immers voor geen van ons op welke manier dan ook, garantie voor een zorgeloos en gelukkig bestaan op alle andere vlakken die het leven zo te bieden heeft. We hebben allemaal te maken met gemis, verlies, teleurstelling, op gebieden die niks maar dan ook niks met onze gezondheid te maken hebben. En juist dat kan misschien ook voor herkenning en troost zorgen. Ervaren dat reuma niet het enige is; dat er zoveel meer is wat je geluk, maar helaas ook verdriet brengt.

En net als bij reuma gaat het ook in die andere vlakken van het leven om het zoeken naar een balans tussen je er af en toe aan overgeven en er af en toe tegen vechten. Het leven mag best wel eens stom zijn. Je af en toe slachtoffer voelen van wat je overkomt: ik heb daar persoonlijk niks op tegen. Maar dan zijn er ook weer momenten waarop je jezelf bij elkaar raapt en je voorneemt er in elk geval zelf alles aan te doen om het leven zo leuk mogelijk te maken. Concreet betekent dat voor mij dat ik me zo aankleed, naar buiten stap en tóch die kerstboom ga halen. Als het niet zingend en fluitend kan, dan is dat oké. Maar zoals een goede vriendin gister nog tegen me zei: ‘Je enige kracht, dat ben jij zelf’. Daar moet ik dus maar op vertrouwen. 

POSTED BY Carlo | dec, 17, 2013 |