“Ha! Ik zie je kijken. Die Linda, die denkt vast, ‘Nouuu die man die is niet goed! Die spoort niet! Die woont hier vast niet voor niets’. En weet je Lin, je hebt gelijk. Ik woon hier natuurlijk niet voor mijn zwetende oren, of oksels, of hoe ze dat ook zeggen. Maar zo slecht heb ik het nog niet eens getroffen denk ik hoor.. Neuh.. Die paar stemmen in mijn hoofd zijn best gezellig. Soms ook niet, dan krijg ik er spanning van. Maar hey, Lin, als je iedere dag zou weten wat er zou komen dan zou er toch ook niets aan zijn toch? Neuh.. Hahaha! En weet je, ik ben in ieder geval nooit alleen. Oké Lin, en nu even je mond houden, anders kan ik me niet concentreren op het tandenpoetsen. Straks ga ik slapen, en als ik weer spanning heb, dan denk ik: morgen is er een nieuwe dag. Dan maak ik me niet meer druk om wat vandaag gebeurde; je verandert er toch niets meer aan. Zo. En nu ga ik écht tandenpoetsen.”

Bovenstaand verhaaltje is niet verzonnen. De meneer is levensecht. (Over de stemmen valt te twisten 😉 ) De meneer mag dan verstandelijk beperkt zijn, mij verrijkt hij regelmatig met zijn bijzondere kijk op de wereld. Ik bedenk me bijvoorbeeld dat ik altijd graag de controle houd over situaties, maar dat dat met reuma niet bepaald een match is.

1 Prednisoninjectie in mijn elleboog, 2 in mijn rechterknie, 1 in mijn linkerknie, en nog eentje in mijn linkerenkel. 1 second opinion in Nijmegen. 2 paar orthopedische schoenen. Ontelbare verdrietige/gefrustreerde ik-wil-die-lelijke-schoenen-niet-aan..-nee-echt-niet! momenten. 3 maanden in de ziektewet. 4 keer fysiotherapie. 10 maal goedbedoelde maar bovenal nutteloze, opdringerige adviezen van wildvreemden. 5 weken op krukken gelopen. 1 maal de vraag ‘Wat heeft ze?’ aan mijn moeder, terwijl ik er naast sta. 6 bezoeken aan de reumatoloog. 2 aan de reumaverpleegkundige. 10 maal heen en weer geparadeerd voor de revalidatiearts. 4 keer gebaald van een gat in mijn sok tijdens een dergelijk bezoek. 1 keer heldhaftig tegen de orthopedisch schoenmaker en zijn stagiair gezegd dat het keuzeaanbod voor 25-jarigen minimaal is. 5 maanden lang 3 dagen per week misselijk van de pilvariant van Methotrexaat. Mezelf daarna inmiddels al 19 keer geprikt met de injectieversie ervan. Gemiddeld 2 ‘zo nodig’ pillen per week. 3 maal in een rolstoel. Minstens 86 huilbuien, of in ieder geval een traan over de wang.

Ik plaats de woorden van de meneer in mijn eigen context. Als ik van te voren had geweten wat 2013 voor me in petto had gehad op reumagebied, zou ik het leven dan leuker vinden?

Zouden al die lieve kaartjes van vrienden, familie en collega’s dan net zo’n fijn gevoel geven als nu? Zou ik dan ook zo intens blij zijn als ik opgehaald zou worden om naar het strand te gaan of om in een bubbelbad te gaan zitten? Zou ik dan de schouders om op te huilen net zoveel waarderen als ik nu doe? En zou ik dan meer kunnen schaterlachen om de ontelbare reuma-onvriendelijke grapjes? Zouden die tig avondjes samen met de mensen die ik het meest liefheb dan ook zo waardevol voor me zijn?

Ik denk het niet. Je hebt downs in je leven nodig, om de ups te waarderen. In 2014 mag het reumatechnisch best een tandje minder heftig wat mij betreft, maar als ik zo terugkijk op 2013 weet ik, net zoals de meneer: Zo slecht heb ik het niet getroffen. Ik ben in ieder geval niet alleen.

Ik wens iedereen een fantastisch, mooi, liefdevol, (zo-)gezond(-mogelijk) 2014 toe. Leer van anderen, leer van jezelf. Weet dat je sterker bent dan je denkt. En gaat het even niet zoals je wilt dat het gaat? Denk dan: morgen is er een nieuwe dag. Zo. En nu ga ik tandenpoetsen.

POSTED BY Carlo | jan, 01, 2014 |