“Ben je nu boos?”

“Ja.”

“Hoe boos?”

Stilte.

“Eigenlijk.. Eigenlijk wil ik alleen maar met je knuffelen en dan voor altijd zo blijven zitten. Zo boos ben ik.”

“Dus.. Je bent niet écht boos?”

“Nee.” Ik lach voorzichtig.

Hij ook.

In 2013 heb ik me, na een aantal jaar medicijnloos door het leven gehuppeld te hebben, hoopvol op de MTX gestort, omdat dat huppelen niet meer lukte. Het feit dat ik me nu voor de zoveelste keer tegen zijn borst aan laat trekken omdat ik zachtjes huil van de pijn is een van de duidelijke tekenen dat de MTX bij mij niet werkt. Niet genoeg, in ieder geval. En toen zei hij dus hardop wat ik zelf het liefst negeer. Namelijk dat het misschien tijd wordt om verder te kijken, wat betreft middelen om de reuma te lijf te gaan. Daarmee zei hij niets stoms, maar blijkbaar wel iets wat een schrikreactie bij me teweegbrengt die een niet al te vriendelijke gezichtsuitdrukking met zich mee brengt.

Met zachte stem vertel ik hem over mijn angsten. Om misschien niet meer te kunnen reizen. Niet gewoon met hem naar een museum te kunnen gaan. Alleen nog maar ‘op loopafstand’ met vrienden af te kunnen spreken. Mijn energie alleen nog maar voor mijn werk te kunnen gebruiken. Mijn angst om het huis niet meer uit te kunnen, of, misschien voor mij op dit moment nog een erger scenario: in een rolstoel te moeten voor sommige uitjes. Ik vertel dat ik soms bang ben dat deze dingen voor altijd de realiteit zullen zijn, omdat ze zich het afgelopen jaar ook als (gelukkig tijdelijke) realiteit hebben aangediend.

Ik vertel hem dat ik tijdens het opruimen van mijn kamer Het Rode Doosje weer eens tegenkwam. Het Rode Doosje, met daarin schriftjes, notities, lieve kaartjes en andere dingetjes die ik wil bewaren. Zo ook dat ene briefje van een man die zich richt op Chinese geneeswijzen, dat ik maar niet weg lijk te kunnen gooien. Zal.. Zal ik gewoon eens informeren of het wat voor me is?

“Gewoon doen,” zegt ie. “En ik regel die rolstoel voor je als het nodig is.”

We knuffelen.

Hij lacht voorzichtig.

Ik ook.

(Na heel wat getob besluit ik het ‘gewone’ medische reumawereldje toch nog een kans te geven voor ik me op alternatieve geneeswijzen zal storten. Het voelt blijkbaar toch nog niet of ik er al helemaal klaar mee ben. Ik ben in januari gestopt met de MTX  – in de afgelopen columns kon het jullie niet ontgaan zijn dat ik geen fan ben – en ik ben begonnen aan de Arava. Het is spannend  – want hoe zal ik erop reageren – maar er welt tegelijkertijd nieuwe hoop in me op: misschien werkt het wel! Het briefje met het adres van de Chinese geneeswijzenman berg ik opnieuw veilig op in Het Rode Doosje. Ik mag dan geen controle hebben over het feit dat de reuma er is, tot op een bepaalde hoogte kan ik wel kiezen hoe ik het te lijf ga. En helpt het een niet, dan is er altijd de inhoud van dat Rode Doosje dat me verder helpt. En natuurlijk die vriend die met me knuffelt. Wordt vervolgd..)