Soms heb je van die dagen dat je meer dan ooit voelt dat er een vuurtje in je binnenste brandt. Alsof je hart knispert van geluk. Alsof de wereld aan je voeten ligt. Als ik in de spiegel kijk zie ik  rode blosjes op mijn wangen en een twinkeling in mijn ogen. Mijn gezicht lacht. Ik lach naar alles en iedereen (Zelfs baby’s lachen naar me terug. En geloof me, dat gebeurt anders nooit). Ik knoop vaker dan ooit leuke gesprekjes aan met wildvreemden. Ik dans door de kamer. Ik blèr mee met allerlei soorten muziek (met teksten in het Hebreeuws of een Afrikaanse taal. Wat ik niet spreek). Ik lees stukjes prachtige tekst uit boeken opnieuw en opnieuw en ik ga er intens in op. Ik app/stuur kaartjes/knuffel met dierbaren en zeg dat ik blij met ze ben. Ik bemerk hier en daar een gezellig niet te onderdrukken huppeltje als ik door de straten loop. Kort samengevat: ik ben blij.

Want eindelijk is het rond en eindelijk kan ik het met jullie delen: Ik ga met Zus op wereldreis! Vanaf oktober zullen we negen maanden lang vertoeven in Japan, Thailand, Laos, Vietnam, Cambodja, Maleisië, Singapore, Indonesië en tot slot een stukje westkust van Amerika. De tickets van Japan, Thailand, Amerika en het ticket terug naar huis liggen vast, de rest regelen we ter plekke en is aan alle kanten nog veranderbaar. Als ik het zo zwart op wit zie staan kan ik niets anders doen dan er met een grote lach naar zitten kijken. Wat een vrijheid! Wat een geluk!

Natuurlijk heb ik het feit dat ik reuma heb niet achterwege gelaten. Ten eerste ga ik met Zus, die mij en mijn reumakwalen van begin af aan kent. We hebben al wat reuma-ideeën uitgewisseld (Zus gaat lekker alleen op pad als ik niet kan, en samen bijkomen op een wit strand met wuivende palmbomen lukt ons allebei), we verdelen mijn medicijnen over onze backpacks, ik ga een paar goeie semi-orthopedische wereldreisbestendige schoenen aan laten meten.. En zo is er nog een hele ‘Things to do before I go’ lijst waar we ons de afgelopen maar vooral komende maanden mee bezig houden. (‘Is een backpack met wieltjes voor mij misschien niet handiger en hoe zit het met verzekeringen en ziekenhuizen en medicijnen en vaccinaties?’ zijn vragen die hier in huis wekelijks worden bediscussieerd).

Ik kan niet wachten tot het zover is. Om weer te leren van het onderweg zijn, van de mensen die ik tegenkom, de andere gebruiken die ik zal zien en meemaken, het weg zijn van mijn veilige omgeving. De agenda thuis laten en samen met Zus het grote avontuur tegemoet gaan. Onze wereld letterlijk en figuurlijk vergroten. En tot het zover is doe ik hier en daar een gezellig, blij, niet te onderdrukken huppeltje als ik door de straten loop.

Als ik in de spiegel kijk zie ik rode blosjes op mijn wangen en een twinkeling in mijn ogen. Mijn gezicht lacht. Mijn hart knispert van geluk. De wereld ligt aan mijn voeten.