‘Het zijn maar schoenen, Lin’. ‘Maak je niet zo druk, lieverd’. ‘Ah joh, zo erg valt het niet op hoor’. ‘Je gezondheid gaat toch voor’. Heel lief, maar ik voelde me totaal niet begrepen. Het opeens moeten dragen van die wanstaltige dingen die ook wel semi-orthopedische schoenen worden genoemd, voelde niet als een keuze, maar als iets wat me werd opgelegd. Want welke 25-jarige wil er nou vrijwillig schoenen kiezen uit een mensen-met-loopproblemen-schoenen-boekje voor mensen in een leeftijdscategorie die minstens drie keer de jouwe beslaat? Welke jonge meid wil vrijwillig haar hakken aan de kant gooien voor lomp schoeisel? Het woord ‘schoenen’ kreeg ik mijn mond niet eens uit voor de gevaartes dat ik met tranen in mijn ogen had besteld en nu om mijn voeten had gebonden.

Ik voelde me er gehandicapt in, lelijk, mislukt. Alsof ik bordjes met neonletters om me heen had vliegen die schreeuwden: Komt dat zien! Reuma in aantocht! De toekomst voor deze dame brengt niets anders dan beige en klittenband!

Wie mij vorig jaar september dan ook vroeg een column te schrijven over mijn nieuwe schoenen, verklaarde ik voor gek. Met een snik in mijn stem zei ik dat ik die lelijke rotdingen nooit van mijn leven aanwilde, laat staan dat ik er met een verhaal nog eens extra de aandacht op zou vestigen. Boos snauwde ik dat ik heus wel wist dat diezelfde lelijke rotdingen honderd keer lekkerder en beter zaten dan die leuke sexy blauwe laarsjes, waar ik stiekem eigenlijk helemaal niet meer zo leuk en sexy op kon lopen. Verbitterd verzuchtte ik dat de bejaarde buurvrouw van bijna 80 zelfs met haar rollator en crocs nog meer swag uitstraalde dan ik.

Nu ben ik bijna tien maanden verder. De semi-orthopedische schoenen zijn inmiddels al een paar maanden lang meerdere malen per week in gebruik. Zelfs buiten mijn werk om kies ik er soms voor om ze te dragen, gewoon omdat ik echt duidelijk verschil ervaar qua pijn in mijn voeten en ja, dan hou je die leuke avond in de stad-met-veel-klinkertjes (funest voor de reumavoet) toch echt een stuk langer vol. Ik vertoon me er in openbare ruimtes mee alsof het de normaalste zaak van de wereld is, en.. Dat is het uiteindelijk natuurlijk ook.

Ik besef nu dat het niet alleen ging om hoe het eruit ziet. Ik was niet alleen maar bang over wat anderen van me zouden vinden. Maar het feit dat de reuma, naast alle pijnen en ongemakken, nu zelfs invloed begon te hebben op hoe ik me zou kleden, daar wilde ik niet aan. De angst om achteruit te gaan in wat ik wil en kan, werd met die semi-orthopedische schoenen in eerste instantie alleen maar bevestigd. Nu zie ik dat het eigenlijk andersom is: juist door die schoenen kan ik vooruit in wat ik wil en kan, ook al maakt de reuma het me soms lastig.

Reumatechnisch gaat het nu echt een stuk beter met me dan een jaar geleden. Die lelijke schoenen draag ik het vaakst. Mijn gevoel van vrouwelijkheid ervaar ik nu in mijn uitstraling: ik straal, want ik kan weer veel meer doen. Er wordt soms zelfs met me geflirt terwijl ik die dingen aan heb, dus blijkbaar zijn het dus ‘toch maar gewoon schoenen’ en ‘vallen ze echt niet zo erg op’.

Soms voel ik nog steeds afkeuring als ik naar mijn nieuwe schoenen kijk. Dan mag ik van mezelf toch stiekem gewoon een keer die leuke Adidasjes aan en geniet ik van mijn innerlijke rebelsheid. Om de dag erna toch maar weer braaf mijn lelijkerdjes aan te trekken. Maar kiezen voor beige en klittenband? Dat nooit.