oktober 2014 column

Ik had me voorgenomen deze maand weer eens een op en top blije column te schrijven. Leuke anekdotes, grappige zelfinzichten. Ze doen goed, tussen die serieuzere levenslessen die reuma ons toch regelmatig bijbrengt. Maar zelfs bij de traditiegetrouwe appeltaart die ik zondag met mijn broer eet om voor het zesde jaar op rij Wereldreumadag te vieren, blijven de positieve reuma-vibes een beetje achterwege. Samen kijken we door de grote ramen naar buiten waar de bomen al hun eerste rode en gele bladeren verliezen. De herfst doet zijn intrede. We proosten lachend op een komend jaar zonder reuma en spreken af dat zodra ik genezen ben, ík de taart en drankjes ga betalen. Diep van binnen doet het even pijn, omdat ik voel dat die kans behoorlijk klein is. En als mijn docente me deze week met doordringende ogen aankijkt als ze ziet hoe ik worstel met mezelf en mijn collega een zware doos van me overpakt zonder dat ik iets kan zeggen, staan de tranen even in mijn ogen.

Ik moet denken aan één van de vrouwen die ik heb ontmoet in de fysiotherapiegroep waar ik een aantal jaar wekelijks naartoe ging. Zij, einde vijftig en sinds ongeveer een jaar reumapatiënt, vroeg mij, 23 en toentertijd met vijf jaar ‘reuma-ervaring’: ‘’En heb jij het dan nu geaccepteerd?’’. Er klonk een soort hoop door in haar stem die maakte dat ik haar graag had gezegd dat dat het geval was. Maar de eerlijkheid gebood mij te zeggen dat hoewel het makkelijker werd om ermee om te gaan, ik ook na vijf jaar nog niet zo ver was dat ik van acceptatie durfde te spreken.

Zou het wel kunnen? Is het mogelijk te aanvaarden dat pijn bij je leven hoort? Dat je jarenlang (en misschien wel voor altijd) medicijnen zult moeten slikken? Dat bewegen niet meer vanzelfsprekend is, maar regelmatig neerkomt op een gevecht? Kun je accepteren dat reuma komt en gaat wanneer het wil? Dat het je mogelijkheden beïnvloed, of nog eerlijker gezegd, beperkt? Misschien komt het allemaal wel neer op de vraag: kun je accepteren dat je nooit meer ‘gezond’ zult zijn?

Ik denk het niet. In goede fases (en ik weet dat ik dankbaar mag zijn voor het feit dat ik die ook heb gehad) raakt die vraag op de achtergrond. Ben je niet bezig met gezond of ongezond. Met toekomstscenario’s of beperkingen. Maar na een plotselinge heftige periode en een herstelfase die langer duurt dan ik wil, echoot het verdriet nu lang na. Zie ik mijn gezonde klasgenoten bewegen, mijn collega’s op en neer springen met de kinderen op de crèche en voel ik dat acceptatie nog ver weg is.

Ik had me voorgenomen een op en top blije column te schrijven. Nu neem ik me voor maar gewoon even toe te staan dat het verdriet er is. Dat is in elk geval makkelijker te accepteren dan de reuma.

POSTED BY Carlo | okt, 15, 2014 |