Ik moet me inhouden niet te gaan huppelen van blijdschap. De tien minuten lopen vanaf mijn studentenhuis naar het station blijken niet langer een onoverkomelijke afstand, voor ik het weet sta ik op mijn trein te wachten. En als de mensenmassa om mij heen me verraadt dat de zitplaatsen wel eens aan mijn neus voorbij zouden kunnen gaan, bedenk ik me dat ik ook best even kan staan. Met gemak wissel ik de zware rugzak van mijn ene naar mijn andere arm. Als een goede vriend me later die dag vraagt hoe het met me gaat voel ik me zo opgelucht weer eens te kunnen zeggen ‘’Goed’’. Sinds een week of drie voel ik me EIN-DE-LIJK weer een beetje als mezelf. Bewegen betekent niet langer een onlosmakelijk gevecht met mezelf; ik kan me weer gewoon vrij verplaatsen.
Met een stapeltje kerstkaartje voor mijn neus denk ik na over de wensen voor mijn naasten. Mijn ervaringen van de afgelopen maanden schieten daarbij weer even door mijn hoofd. Hoe vaak heb ik vroeger niet opgeschreven dat ik iemand een ‘gezond en gelukkig nieuwjaar’ wenste? En hoe zeer moet ik toegeven dat die woorden voor mij nu toch echt een andere lading hebben gekregen… Ik geloof dat ik me ook voor de reuma bewust was van mijn gezondheid; ik wist wel dat ik dankbaar mocht zijn voor het feit dat ik niks mankeerde. Maar tegelijkertijd dacht ik ook altijd dat als je wél ziek werd, je toch wel voor het grootste gedeelte zelf bepaalde in hoeverre dat je leven zou beïnvloeden. Een soort van: je kiest er niet voor ziek te worden, maar je kiest wel zelf hoe je er mee om gaat.
Inmiddels geloof ik niet meer dat het zo simpel ligt. Natuurlijk is het zo dat het niet helpt als je je slachtoffer voelt van wat je is overkomen. Ik denk zelfs dat de enige optie is, dat niet toe te laten (niet te vaak in elk geval). Maar dat dat vreselijk moeilijk is, voor veel verdriet zorgt, maakt dat je je machteloos voelt en soms gewoon enorm bedrogen; dat had ik van tevoren nooit zo ingeschat.
Maakt dat me ook ongelukkig? Nou misschien soms, tijdelijk. Maar ik ben ervan overtuigd dat het andersom nog veel meer geldt: dat je je niet gezond kunt voelen als je niet gelukkig bent. Gezondheid is in mijn ogen een veel breder concept dan alleen je fysieke staat van zijn. Onder gezondheid valt juist ook het ervaren van blijdschap en geluk. Dat ziekte het soms moeilijker maakt om die blijdschap te voelen, daar kan ik niet meer omheen. Maar op zo’n dag als vandaag waarop treinreizen me ineens weer zonder problemen afgaat, ben ik misschien wel blijer dan een gezond iemand ooit is geweest over het feit dat hij normaal kan lopen.
Als ik mijn kerstkaarten afmaak wens ik mijn naasten een gezond nieuwjaar. Achter die wens zit een hele hoop lading; ik wens ze echt met heel mijn hart een jaar waarin hun gezondheid bewaard mag blijven. Maar als de gezondheid onverhoopt toch even niet aanwezig is, hebben ze hopelijk nog het geluk. Want uiteindelijk is dat de basisvoorwaarde voor het kunnen genieten van je gezondheid. Niet andersom.