Ik geef het toe. Negen jaar geleden las ik in één ruk het boek uit en afgelopen september keek ik iedere week uit naar de nieuwe aflevering. Fascinerend vond ik het, Nieuwe Buren. Vooral het boek trouwens, de serie deed me achteraf gezien toch niet zo veel. Zo spannend als het boek was, zo traag liep het op tv. Toch was er een moment waarop ik volledig overrompeld werd. Het was een dialoog in de serie, waarin de twee stellen bespraken waarom ze wel of geen kinderen zouden willen. Het ging ongeveer zo:

‘Er kan zo fucking veel fout gaan. Een kind verwekken oké, maar een kind opvoeden is echt zo’n krankzinnige verantwoordelijkheid … Jaha, naast alles wat je zelf kan verneuken aan een kind, zonder dat je het weet kan je ‘m ook nog opzadelen met allemaal aandoeningen; kanker, ADHD, reuma, psychische ziekten, allemaal hartstikke erfelijk.’ (Steef)

Ding! Ik zat direct rechtop op de bank. Ik was heel benieuwd welke kant ze hiermee op zouden gaan.

‘Ja maar het kan ook goed gaan heh. Wij zijn gezond, en bovendien weet je dat toch allemaal niet van te voren als je aan zo’n kind begint.’ (Rebecca)

‘En als je het wel zou weten, wat dan? Zou je dat een kind aan doen? Zou jij een kind op de wereld zetten waarvan je weet dat het niet gezond is?’ (Steef)

Peter denkt het niet en zegt dat hij dan toch liever een dolgelukkig kind heeft.

Die kant op dus. Zonder eromheen te draaien, lekker op z’n Hollands. Bam: ongezonde kinderen zijn niet dolgelukkig. Oké, dat is misschien een beetje te kort door de bocht van mij, maar het is wel de vibe die ik mee kreeg. En dat zit me, een half jaar later, nog steeds niet helemaal lekker.

Want wie zijn potdorie de scriptschrijvers van RTL om te bepalen dat wij, en met wij bedoel ik dan ‘wij ongezonde kinderen/volwassen’, niet dolgelukkig kunnen zijn. Ik heb reuma, en dat is mooi kut (there, I said it). Ja, ik heb dagen dat ik het allemaal even helemaal oneerlijk vind, dat ik me niet begrepen voel en dat ik het gewoon echt niet zie zitten om überhaupt uit bed te komen.

Dat is voor mij alleen echt GEEN reden om te denken dat ik er liever niet was geweest. Ik ben 24, ik ben keihard aan het studeren, ik sport (zo af en toe), ik ga uit eten (wel eens) en ik ga naar feestjes (soms). Als iemand mij vraagt of ik geniet van het leven, kan ik met een volmondig JA antwoorden. Ik ben potdorie dolgelukkig.

Ben jij potdorie ook dolgelukkig? Mijn vorm van reuma is trouwens niet erfelijk, die van jou wel?

Liefs, Philine