In de eerste editie van Reumaatjes vertelt Marith over waar ze trots op is. Marith is 16 jaar en zit in 5VWO met het profiel Natuur & Techniek. Ze heeft spondylarthropathie. Ruim een jaar geleden kreeg ze te horen dat ze reuma heeft en dat was een grote klap. Maar Marith gaf niet op en deed haar uiterste best om haar schooljaar te halen.
“Ruim een jaar geleden werden er 2 ontstekingen bij mij geconstateerd en vlak daarna had de reumatoloog een diagnose. Ik had spondylarthropathie (SPA) en zou er niet meer vanaf komen. Ik wist niet wat het inhield en het belangrijkste, wat nu? Mijn leven werd een rommeltje en ik had het er erg moeilijk mee. Ik kon het maar geen plekje geven en werd er kwaad om. De pijn werd steeds erger en door bepaalde invloeden kreeg ik geen hele zware medicijnen. De pijn werd dus maar niet gestild. Het was zo erg dat ik gewoon niet naar school kon. Alles deed zo’n pijn en ik was zo verdrietig.
In totaal ben ik ruim een half jaar niet op school geweest. Ik heb dus heel veel lessen gemist. Iedereen op school vertelde mij dat ik het volgend jaar nog maar een keer moest proberen, omdat ik toch niet over zou gaan. Het was lastig dat mensen er bij voorbaat al vanuit gaan dat je het niet kan, dat ze je vertellen dat je het jaar over moet doen. Dat kwam hard aan, zeker omdat ik absoluut niet wilde blijven zitten. Ik was er zo stellig in dat ik mijn jaar ging halen. Ik heb vanaf het begin gezegd dat ik niet ga blijven zitten. Juist omdat werd gezegd dat ik het jaar wel over kon doen, kreeg ik extra motivatie om hun eens te laten zien hoe ik mijn jaar zou halen! De reuma zit niet in mijn hersenen!
Nadat ik had aangegeven dat ik echt zou knokken voor mijn schooljaar, hielp school me. Ik mocht zelf mijn toetsen inplannen, aangeven wanneer ik er klaar voor was en een aantal opdrachten laten vallen. Ik kreeg een aangepast rooster en zorgde ervoor dat ik al mijn vakken minimaal 1 x per week kon bijwonen en de rest deed ik thuis. Dat verlaagde de druk en ik kon mijn energie gebruiken om te leren op mijn eigen tempo, thuis. Ik kreeg veel vrijheid, maar daarbij ook veel verantwoordelijkheid. Ik zat thuis te leren, terwijl mijn klas op school zat.
Uiteindelijk ging ik over! Met een 5.4 weliswaar, maar ook genoeg 7’s een 8 en 6’jes. Ik ben erg perfectionistisch en nam daarvoor geen genoegen met een 6, dat moest minimaal een 7 zijn, het liefst een 8 of een 9. In die tijd lukte dat niet altijd, ik was te moe om zoveel te leren, ik kreeg het er niet in of het waren simpelweg teveel toetsen in een te korte tijd. Ik moest echt leren om tevreden te zijn met een 6. Dat vond ik erg lastig in het begin, maar ik wist dat het niet ging lukken om alleen maar 8’en te halen, dat was niet realistisch op dat moment. En daar heb ik me uiteindelijk bij neer kunnen leggen.
Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je gelooft in jezelf. Er kunnen zoveel mensen wel of juist niet in je geloven, maar jij moet het doen en als jij denkt dat je het kan, wie kan jou dan tegenhouden? En ik heb ook echt wel momenten gehad dat ik er niet meer in geloofde. Maar altijd waren daar mijn ouders, die net als ik, in mij geloofden en wisten dat ik het kon. Dus als ik het even niet meer wist, waren zij daar om mij weer in mezelf te laten geloven. Mijn ouders hebben mij in die tijd onwijs geholpen en gesteund. Onthoud dat de personen die zeggen dat jij het niet kan jou niet zo goed kennen als jij jezelf kent.
Van deze tijd heb ik van alles geleerd. Ik heb geleerd om door te blijven zetten, ik heb geleerd om te genieten van de momenten dat het goed gaat, ik heb geleerd om tevreden te zijn met iets minder en ik kijk anders tegen dingen aan. Het was geen fijne periode, maar achteraf ben ik er heel trots op. Dat ik het jaar heb gehaald en dat ik sterker ben. Dat ik ook dit jaar ondanks dat ik niet altijd op school kan zijn, goede cijfers haal en trots kan zijn op mijn cijferlijst. Geef niet op en doe waar jij in gelooft!”