Soms ben ik jaloers. Jaloers op vrienden, vriendinnen, studiegenoten, mijn broertjes, mijn zusje, eigenlijk op iedereen. Niet omdat iemand mooiere schoenen heeft, of een beter cijfer. Maar omdat zij wel kunnen hockeyen. Wel een marathon kunnen lopen. Wel dagen achter elkaar kunnen studeren. Wel dingen kunnen tillen zonder moeite. Wel naar een feestje kunnen, zonder er een week of twee uit te liggen. Wel kunnen stoeien zonder dat het pijn doet. En ik niet.

Meestal denk ik op zo’n moment: ‘Kom op Phi, niet zo zielig. Je kunt best veel. Geniet van wat je kan. Hoofd omhoog, doorgaan’. Negen van de tien keer doe ik dat ook hoor, maar die andere keer lukt dat niet. Dan voel ik me naar en denk ik vaak aan vroeger.

Vroeger kon ik al die dingen namelijk ook. Behalve stoeien zonder dat het pijn doet dan, mijn zusje is sterk en dat is ze altijd al geweest. Een marathon lopen zat er misschien ook niet echt in, als ik dan toch realistisch ben. Maar ik kon wel sporten. Ik zat op ballet, turnen, tennis en hockey. Als er op school een sponsorloop was liep ik meer rondjes dan iedereen, en snel ook (dat heeft mijn oma geweten, toen ze me een keer vijf gulden per rondje beloofde). Feestjes had ik genoeg en schoolwerk was binnen no-time af. Ik was altijd bezig. Altijd druk.

Nu sport ik nog nauwelijks. Ik ben nog steeds wel druk, maar dat komt voornamelijk doordat ik elke middag een vaste afspraak met mijn bed heb. Ik kom de dag nauwelijks door zonder mijn ‘powernap’. Naar heel veel feestjes ga ik ook niet meer, over het algemeen is tien uur mijn bedtijd (ik ben net begonnen met kijken naar de serie ‘The Walking Dead’ , dus dat gaat de afgelopen weken niet heel goed moet ik eerlijk toegeven).

Als ik er zo over nadenk ben ik misschien wel meer jaloers op ‘Philine van vroeger’, dan op alle andere mensen. Denken aan wat ik vroeger kon, maar nu niet meer doet soms best pijn. Het heeft een lange tijd geduurd voordat ik me dat realiseerde, trouwens. In het begin ging ik namelijk gewoon door, ik had zogenaamd nergens last van. Ja mijn knieën en polsen deden een beetje pijn, maar agh ik ben een grote meid.

Ondertussen ken ik mijn lichaam wat beter. Nog steeds wil ik soms dingen zo graag dat ik doorga, maar ik weet nu wel wat de consequenties daarvan zijn. Ik ga dus heel bewust pas naar een feestje aan het eind van een trimester en ná mijn tentamenweek. Als ik al sport, doe ik dat op een ochtend van een rustige dag of op de avond voor een rustige ochtend. En als ik om 9 uur college heb, kijk ik niet tot midden in de nacht ‘The Walking Dead’. (Oké eerlijk? Dat laatste is gelogen, maar het was zo spannend. Nog eentje dan en daarna echt naar bed!).

Ben jij wel eens jaloers? Baal jij er soms ook zo van dat je dingen niet meer kunt?

Liefs, Philine