Iris (20) had altijd de droom om te wonen en te reizen in Australië. Eind 2012 kreeg ze te horen dat ze reumatoïde artritis heeft en dat maakte het waarmaken van haar droom niet makkelijker. Iris was een beetje eigenwijs en heeft uiteindelijk de kans gekregen om naar Australië te gaan.

“Don’t dream your life, live your dreams”

“Eind 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoïde artritis heb. Voor die tijd had ik altijd al een grote droom, ik wilde wonen en reizen in Australië. Om deze droom te verwezenlijken werkte de diagnose reuma niet echt mee. Ondanks de diagnose had ik nog steeds de droom en aangezien ik nogal eigenwijs ben wilde ik deze droom per se waar gaan maken. Tijdens mijn studie kan je een minor in het buitenland volgen, waaronder in Australië. Hier kwam ik eind 2012 achter, net voordat ik de diagnose reuma kreeg. Een jaar later heb ik zonder enige twijfel direct gesolliciteerd en geduimd dat ik gekozen zou worden. Heel gek eigenlijk hoe mijn eigenwijsheid en mijn sterke wil om mijn grote droom waar te maken, mij lieten vergeten dat ik pijn had en nog niet de juiste medicatie had gevonden. In februari kreeg ik dan eindelijk het verlossende antwoord: Ik mag naar Australië!! Van februari tot en met juni 2015 mag ik mijn minor daar gaan volgen. Als ik dan toch in Australië ben dan wil ik natuurlijk ook gelijk het land zien, dus na mijn minor ga ik backpacken. Dat ik deze kans heb gekregen en dat ik mijn grote droom waar ga maken, is iets waar ik mega trots op ben! Ik kan niet wachten om te vertrekken!

Nu vraag je je misschien af, hoe doe je dat als je reuma hebt? Na twee jaar lang uitproberen van heel veel verschillende pillen en spuiten, heb ik nu ein-de-lijk de juiste medicatie gevonden. Hopelijk blijft de medicatie werken en anders heb ik altijd nog een noodoplossing: het wondermiddel prednison. Wat enorm heeft geholpen en wat ik iedereen aan wil raden, is dat ik de reuma ben gaan accepteren en dat ik positief in het leven sta. Ik ben gaan accepteren dat ik flinke pijn kan hebben. Dat ik een stapje terug moet doen en niet elke week op stap kan gaan. Dat ik vaak moe ben en dat er genoeg mensen zijn die onbegrip voor jouw ziekte hebben. Het accepteren van reuma is heel moeilijk als je veel pijn hebt, maar als het mij lukt, dan weet ik zeker dat het jou ook gaat lukken! Ik heb hulp van een personal coach gehad en praat altijd zo positief mogelijk over mijn ziekte. Af en toe klaag ik nog wel hoor, tegen mijn ouders of vriend.

De reumatoloog was niet heel erg blij toen ik vertelde dat ik naar Australië zou gaan. Ik had destijds namelijk nog geen goed werkend medicijn gevonden. Toch vond ze het erg knap dat ik het ging doen. Ze zette er redelijk wat vaart achter om op zoek te gaan naar de juiste medicatie. Dat was erg prettig. Mijn ouders stimuleerden mij vanaf het begin af aan al om mijn grote droom waar te maken. Ze vonden het daarnaast erg belangrijk dat ik veilig en met zo weinig mogelijk pijn op reis zou gaan.                                                                     

Om naar Australië te kunnen, moet ik voor 7 maanden medicatie meenemen. Het is helaas niet mogelijk om medicatie in een ziekenhuis in Australië mee te krijgen. Je moet dan namelijk in behandeling zijn van een Australische reumatoloog. In eerste instantie zou ik spuiten (biologicals) mee moeten nemen, die gekoeld bewaard moeten blijven. Dit was erg lastig, omdat ik in de twee maanden dat ik ga backpacken geen garantie heb dat ik altijd een koelbox of koelkast bij mij in de buurt heb. Een optie die ik kreeg, maar wat geen ideale situatie is, was dat ik de laatste twee maanden prednison zou slikken. Pillen zijn namelijk een stuk makkelijker om mee te nemen. Toen gebeurde er iets waar ik ‘geluk’ mee had. De spuiten gaven hele vervelende bijwerkingen, dus moest ik op het laatste moment overstappen naar andere medicatie. Dit was erg spannend. Ik zou een maand van te voren te weten komen of de pillen zouden werken en als dat niet het geval was geweest, dan had ik denk ik een probleem gehad. Maar gelukkig werken ze tot nu toe nog goed! En het feit dat ik pillen mee kan nemen, maakt het allemaal een stuk makkelijker.

Ik dacht eerst dat ik een halve koffer aan pillen mee zou moeten nemen, maar uiteindelijk blijkt dat ik alles heel compact mee kan nemen. Ook moet ik nog een medicijnenpaspoort meenemen en de vliegtuigmaatschappij bellen, zodat ze weten dat ik een lading pillen bij mij heb. Tevens dien ik een goede verzekering af te sluiten, zodat ik voor noodgevallen altijd verzekerd ben.

De afgelopen maanden heb ik ook wat onderzoek gedaan naar ziekenhuizen, reumatologen en medicatie in de stad waar ik naartoe ga. Gelukkig hebben ze die daar genoeg en is het kwalitatief goed. Dus mocht ik een keer in de problemen komen, dan kan ik daar naartoe.

En nu ga ik GENIETEN!”

“Het bovenstaande verhaal heb ik al een tijdje terug geschreven. Ik zit nu al 2 maanden in het warme en mooie Australië en ik ben er volop aan het genieten! Ik heb al een aantal roadtrips gemaakt en ik heb er nog een heleboel gepland staan. Zoals het er nu naar uitziet heb ik aan het einde van mijn 7 maanden alle delen van Australië gezien waar iets te zien valt. Mijn droom is dus echt werkelijkheid aan het worden, dat is het beste gevoel dat je kunt hebben!”