Mijn trouwe lezers (hoi oma, opa, mama en papa) is het opgevallen dat er vorige maand geen nieuwe column van mij verschenen is. Waarom? Pfff, ik was er gewoon niet echt bij in april. In mei trouwens ook niet, als ik eerlijk ben.

Het einde van dit studiejaar is onwaarschijnlijk eng dichtbij aan het komen, en dat brengt een hoop stress met zich mee. 1500 woorden voor dit schrijven en 5,5 pagina voor dat. De definitieve versie van mijn scriptie inleveren. Tentamens. Deadlines. Tegelijkertijd bedenken hoe ik volgend jaar mijn vrije ruimte ga indelen (ga ik een minor doen en me aanmelden voor een of andere commissie, of toch proberen een stage te vinden?). Ik presteer redelijk oké onder druk, maar voor mijn gesteldheid is het geen pretje.

Het is een soort van neerwaartse spiraal waar ik soms in terecht komt: Ik heb pijn/ben moe, dus mis ik een college. Daardoor loop ik een weekje (of 2 of 3) achter, waardoor ik in de stress raak. Stress zorgt voor meer pijn/meer vermoeidheid, dus mis ik weer een college (of 2 of 3). Deze vicieuze cirkel (klinkt positiever dan neerwaartse spiraal toch?), heeft daarnaast ook nog eens invloed op mijn stemming, en dat beïnvloedt dan weer hoe ik tegen mensen om mij heen doe.

Lastig vind ik, want ik kan mijn reuma moeilijk de schuld geven van het feit dat ik me als een ontzettende b*tch gedraag. De wereld is al gauw te klein (maar ja, hoe groot is je wereld ook als die momenteel vooral uit je eigen bed bestaat?). Als ik veel pijn heb of heel moe ben, schommelen mijn emoties heen en weer van seconde tot seconde. Ik ben verdrietig, boos, zenuwachtig, onrustig, verdrietig, onrustig, boos…Vooral mensen die dichtbij me staan, zal het dan bezuren (sorry Marc). En dat terwijl juist zij er altijd voor me zijn om voor me te zorgen. En dat maakt me dan weer verdrietig.

Als ik me een beetje mehh voel (zo noem ik het, bij gebrek aan een betere omschrijving), lig ik vaak de hele dag op bed. Afwisselend ben ik dan aan het slapen, aan het proberen te studeren, gefrustreerd aan het zijn dat studeren niet lukt en series aan het kijken. Ik heb een tijdje geprobeerd om creatief bezig te gaan (breien, haken, het grote kleurboek voor volwassen inkleuren), maar daar kreeg ik dan weer last van mijn vingers van. Als ik eerlijk ben heb ik ook eigenlijk nog niet iets nuttigs gevonden wat ik kan doen als ik me een beetje mehh voel.

Ik probeer in deze columns altijd te eindigen op een positieve noot, om te laten zien hoe ik tegen mijn reuma opboks en hoe ik de nare dingen leuker maak of zelfs oplos. Deze keer heb ik helaas nog geen oplossing, misschien komt het omdat ik me een beetje mehh voel?

Voel jij je wel eens een beetje mehh? En wat doe jij op zo’n dag? Wie heeft de gouden tip?

Liefs,

Philine

POSTED BY Carlo | jun, 01, 2015 |