Rebecca

Rebecca (24) heeft al reuma vanaf haar tweede levensjaar, maar de reuma kwam hard terug tijdens haar studententijd. Met levenslust en positiviteit heeft ze een top studententijd gehad ondanks de reuma.

Als ik het woord reumapatiënt zie krijg ik al de kriebels. Ik heb een aversie tegen het feit dat ik dat ben. Ik heb reuma maar ik ben het niet. Het zegt iets over mijn lijf en niet over mijn persoonlijkheid. Of toch wel? Aangezien ik praktisch mijn hele leven al reuma heb, was ik waarschijnlijk niet de persoon geweest die ik nu ben zonder reuma. Dus het heeft me wel degelijk iets goeds gebracht. Ik ben met name trots op hoe normaal ik mijn studententijd heb mee kunnen maken.

Ongeveer 22 jaar geleden kregen mijn ouders te horen dat ik reuma had. Een klein meisje van nog geen 2 jaar oud die zo eigenwijs bleef dat ze over die schuine stoeptegel heen moest lopen in plaats van eromheen. Dit meisje was ervan overtuigd dat ze (ondanks haar kreupele reuma knietjes) het beste kon touwtje springen van de hele wereld.

Na veel ups en downs was ik in de bovenbouw van de middelbare school medicijnvrij. Dit was heel fijn voor die examenreis naar Lloret de Mar! Vrolijk ging ik beginnen aan mijn studie en ging ik op kamers. Helaas kwam daar mijn reuma in alle hevigheid terug. Een enorme klap, ik stond aan het begin van het leven waar ik helemaal zelf alle beslissingen mocht maken. Toch heb ik het roer niet gelijk omgegooid. Ik woonde destijds in een studentenhuis met 4 lieve huisgenoten, 2 jongens en 2 meiden. Ik had een druk sociaal leven, een bijbaantje, ging minimaal 2 keer per week stappen en ik moest natuurlijk ook nog studeren. 

In de eerste periode met ontstekingen heb ik 3 keer in het ziekenhuis gelegen. Bijna ieder uur had ik wel bezoek van familie of vrienden. Toch ging ik het daarop volgende studiejaar gewoon door met stappen en leuke dingen doen. Met als gevolg dat ik ook wel eens in het UMC Utrecht heb gelegen met een enorme kater, want ja als je toch 3 dagen moet blijven, dan zorgde ik er liever voor dat ik van te voren er nog even flink van een feestje genoot. Gelukkig begrepen de zusters van het UMC deze instelling maar al te goed. In deze tijd had ik niet altijd een bijbaan, want dat redde ik meestal niet in combinatie met mijn studie en drukke, sociale leven.

Nu ben ik 5 jaar, 5 ziekenhuisopnames, 1 zelfmanagement cursus, 4 medicijnwissels, 1 paar krukken, 1 rolstoel-uitje en oneindig veel ice packs (Ik noem ze mijn blauwe vriendjes) verder. Best gek om de afgelopen 5 jaar zo in vogelvlucht te bekijken. Achteraf gezien had ik toentertijd misschien niet zoveel moeten stappen en feesten. Toch was het iets wat me destijds op de been hield. En als ik een keer teveel pijn had om naar de supermarkt te gaan dan hielpen mijn fantastische huisgenoten mij, ze haalden me op uit het ziekenhuis of kwamen langs met pizza zodat ik het vieze ziekenhuiseten niet hoefde te eten.

Mijn studie ging redelijk en om eerlijk te zijn miste ik meer door een kater dan door mijn reuma. Terugblikkend heb ik me niet laten afremmen door mijn reuma. Grotendeels heb ik dezelfde studententijd gehad als mijn klasgenoten en misschien nog wel beter. Misschien heb ik wat feestjes gemist, maar de mooie verhalen zijn er niet minder op geworden. Het enige wat anders was waren de katers, die bij mij veel erger waren door de medicijnen. Hierdoor moest ik het drinken wat beter plannen dan een gezond iemand.

Nu ik een baan heb, ben ik wel wat verstandiger geworden. Ik moet daarnaast nog een scriptie schrijven dus veel feestjes zijn er niet meer bij helaas. Tijdens mijn studietijd kon ik zelf bepalen wanneer ik langer in bed bleef liggen. Dat is helaas toch wel anders met een grote-mensen-baan. Iedere dag om 7 uur op, ook als je pijn hebt. Hier moest ik wel enorm aan wennen in het begin. Dit maakt ook dat ik, zeker de eerste maanden, veel minder naast mijn werk kan doen. Feestjes moeten bewaard worden voor het weekend en ook dan kan ik het niet te bont maken. Gelukkig is dit iets wat ook gewoon bij m’n leeftijd hoort en niet perse reuma gerelateerd is. Ook mijn leeftijdgenoten die net beginnen met werken zijn moe en feesten minder. Ik ben dus eigenlijk wederom weer heel normaal voor mijn leeftijd!

Ja, reuma is kut. Reuma is gemeen en die medicijnen al helemaal. De medicijnen zijn misschien nog wel vervelender dan de reuma zelf, door de bijwerkingen. Toch kan ik zeggen dat ik een geweldige studententijd heb gehad waar ik met veel plezier op terug kijk en waar ik stiekem nog wel eens naar terug verlang. Ondanks of misschien zelfs wel dankzij reuma heb ik er enorm van genoten! Hier ben ik trots op, tijdens mijn studententijd was ik echt een student en geen patiënt ondanks de hevigheid van mijn reuma toen. Trots ben ik dat ik mezelf nooit heb gezien als patiënt en misschien ben ik wel nog trotser dat niemand in mijn omgeving (behalve mijn arts natuurlijk) mij ooit als patiënt heeft gezien.

Mijn reuma kwam in de bloei van mijn studentenleven terug, maar ik ben nu een (voor mij fulltime) werkende, bijna afgestudeerde dame, klaar om carrière te gaan maken!

POSTED BY Carlo | jun, 15, 2015 |