Vandaag begint mijn laatste jaar als bachelor student aan de universiteit in Rotterdam. Ik begin dit jaar met een minor om mijn vrije ruimte in te vullen. Van mijn nieuwe docenten kreeg ik vorige week een e-mail, met daarin een opdracht die op 1 september al ingeleverd moest worden. Dat is me nog eens wat, ik moet al beginnen voordat ik echt begonnen ben. Ik moet een SWOT-analyse over mijzelf schrijven (SWOT staat voor Strengths, Weaknesses, Opportunities en Threats). Dit heb ik gelukkig al zo’n 30 keer gedaan tijdens mijn voorgaande jaren Bedrijfskunde, dus ik wist wat me te doen stond.
Een paar dagen later begon ik vol goede moed aan deze zelfanalyse (want waarom zou je gelijk aan iets beginnen als je het ook kunt uitstellen? Hoppa weakness nummer 1, haha). Ik heb over de jaren al vaker mijn sterke en zwakke punten op moeten schrijven, voordat een teamopdracht begon. Toch is er deze keer iets wat het anders maakt, en waardoor ik er veel langer mee bezig ben. Hiervoor werkte ik bijna altijd in een groepje met bekenden, mijn studievrienden. De opdracht werd dan ook alleen door hen en onze begeleider gelezen. Deze keer wordt de opdracht echter voor al mijn mede-minor-studenten (die ik niet ken, en die mij niet kennen) leesbaar gepubliceerd, waardoor ik ga twijfelen.
Een zwakte van mij is natuurlijk het feit dat ik reuma heb, dat ik daardoor vaak moe ben, me soms ineens heel slecht voel, en niet altijd bij colleges of meetings kan zijn. Maar ga ik dat hier nu ook neer zetten? Ga ik me voor compleet vreemden kwetsbaar opstellen? Zij gaan hier namelijk hun oordeel over mij op baseren. Zij kennen mij niet, hebben mij nog niet gezien, weten niet wat ik wel/niet kan met mijn reuma. Natuurlijk kan ik er dieper op in gaan (ik heb 1200 woorden), maar gaan deze mensen echt verder lezen dan mijn SWOT-tabel? Of baseren ze hun oordeel op die pakweg 25 dingen die ik heb opgeschreven? Krijg ik op deze manier wel een eerlijke kans om met een fijn iemand samen te werken? Iemand die er net zo hard voor wil gaan als ik, reuma of niet?
Aan de ene kant heb ik zelf vaak het idee dat ik beter pas over mijn reuma kan vertellen als mensen mij in het echt zien/gezien hebben. Op de manier denken ze dan (hopelijk) aan mij terug als een persoon met positieve energie, doorzettingsvermogen, iemand die er het meeste uit wil halen. Aan de andere kant vind ik het ook heel erg belangrijk om eerlijk te zijn, dat zou dan weer betekenen dat ik het wel op zou schrijven (en dan maar zou hopen dat ik het voordeel van de twijfel krijg). Hoe ik het in mijn opdracht ga doen weet ik nog niet precies, ik heb nog tot negen uur vanavond de tijd om daarover te dubben.
Twijfel jij ook wel eens over dit soort dingen? En waar kies je dan uit eindelijk voor?
Liefs, Philine