Ziekenhuizen, ik heb er in mijn leven al een boel gezien. Aan sommige heb ik goede herinneringen, aan sommige (helaas) wat minder goede. Het eerste ziekenhuis waar ik ooit ben geweest, herinner ik me niet meer. Daar ben ik namelijk geboren, dat is uiteraard een ontzettend goede herinnering voor mijn familie (neem ik dan maar even aan). In datzelfde ziekenhuis werden jaren later mijn amandelen geknipt, dat herinner ik me nog wel. Ik weet nog dat er van te voren CliniClowns in mijn kamer waren, dat ik verdovende plakkaten op mijn polsen kreeg waardoor ik er zo hard op kon slaan als ik wilde zonder pijn te voelen, en dat het spulletje uit het verdovingskapje naar mijn geur-viltstiften rook. Allemaal goede herinnering. Toen werd ik wakker en kon ik niet meer praten, minder goede herinnering (daarna mocht ik ijsjes eten, dat was dan wel weer leuk).
Pas wat later komen de herinneringen aan mijn bezoekjes op de reuma-poli (de kinderafdeling). Dat was eerst eng, maar gelukkig had ik ontzettend fijne artsen. Al snel werd het een soort van vertrouwde routine. Even vertellen hoe het ging, lichamelijk onderzoek, bloed prikken en voilà. Mijn afspraken waren altijd tijdens school, dat vond ik natuurlijk niet erg. Na afloop nam papa of mama me mee om ergens dichtbij een broodje te eten en wat te drinken, weer een half uurtje Duits minder. Ik kan me herinneren dat mijn moeder dat zelfs een keer op een briefje voor de conciërge heeft gezet, iets van: Philine mist Duits omdat ze naar het ziekenhuis moet, en daarna met haar moeder van een glas jus d’orange en een broodje gaat genieten. Puur goede herinnering, ik moet hardop lachen als ik daaraan denk.
Een paar jaar later was het tijd voor de overstap naar de ‘volwassen’ afdeling. Dat was weer spannend. Mijn eerste afspraak werd me verteld dat het eigenlijk niet zo gebruikelijk was om je ouders mee te nemen als je eenmaal de overstap hebt gemaakt. Wat een onzin, ik ben ondertussen 25 en mijn ouders gaan nog steeds wel eens mee. Er was daar niet echt een klik tussen mijn reumatoloog en mij, we begrepen elkaar denk ik niet goed. Dat was een minder fijne herinnering. Nog iets waar ik aan denk uit die tijd was dat ik, voordat ik aan een nieuw medicijn ging, een röntgenfoto van mijn longen moest maken. Loop ik de röntgenkamer binnen, ontbloot bovenlijf (op strategisch geplaatste loodballetjes na), staat er een complete groep eerstejaars studenten naar me te koekeloeren. Horror-herinnering.
Toen ik verhuisde koos ik om naar een ander ziekenhuis over te stappen. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn periode in dat ziekenhuis een beetje wazig is. Het was daar ook een echt een chaos. Ik moest vaak heel lang wachten voordat ik eindelijk aan de beurt was. Ik kwam vaak terecht bij een reumaverpleegkundige in plaats van een reumatoloog. Ze hadden er wel lekkere croissantjes, en fijne stoelen in de wachtkamer.
Mijn huidige ziekenhuis, vind ik heel fijn. De reumatologen zijn aardig, geduldig en nemen echt de tijd voor me. Toch heb ik ook hier een nare ervaring gehad. Een reumatoloog in opleiding nam het spreekuur waar die dag, dat vind ik normaal geen probleem hoor want iedereen moet het leren. Deze meneer was alleen zo ontzettend gestrest. Hij luisterde niet naar me, gaf rare antwoorden op mijn vragen, vertelde me dat ik pijn in mijn knieën had omdat ik een meisje ben en meer melk moet drinken(???) en deed het lichamelijk onderzoek over mijn kleding heen. Dat was denk ik de vervelendste afspraak die ik ooit heb gehad. Volgende keer maak ik expliciet een afspraak bij mijn fijne reumatoloog. Want die zijn er gelukkig ook genoeg!
Hebben jullie goede herinneringen aan ziekenhuizen? En minder goede? En hoe heb je dat toen opgelost?
Liefs, Philine