Hebben jullie je wel eens afgevraagd of God bestaat?

Ik stel mezelf deze vraag af en aan al heel wat jaren. Ik ben niet gelovig opgevoed, maar had een Oma met een groot vertrouwen in God. Al vanaf jongs af aan nam zij me af en toe mee naar de kerk, waar ik me gek genoeg altijd geborgen voelde. Alsof dat grote sterke gebouw, me insloot in een wereld die veilig was. Maar misschien nog wel meer was ik onder de indruk van het moment dat we met elkaar baden voor het eten. Dan nam mijn Oma onze handen en omsloten we de ronde tafel waar we aan zaten. Met gesloten ogen dankten we voor het eten en het samenzijn. Het was een soort magisch moment van verbondenheid waarin ik me niets anders dan gelukkig voelde. In de jaren die volgden zat ik op scholen met een christelijke basis en ontmoette ik vriendinnen bij wie diezelfde rituelen als bij mijn oma naar voren kwamen, en me opnieuw raakten. Zo bleef het geloof, hoewel vaak op de achtergrond, altijd een rol spelen in mijn leven. En steeds weer stelde ik mezelf die vraag: zou God bestaan?

Grappig genoeg (toeval?) kwam ik een aantal jaar geleden terecht in een studentenhuis met alleen maar christelijke meiden. De stereotypen die er over reumapatiënten zijn (oud, grijs, vergroeide gewrichten en een rolstoel) zijn er ook over christenen (dragen geen broeken, gaan niet uit, drinken geen alcohol en hebben vooral geen seks). Zoals de stereotypen over reumapatiënten (meestal) niet kloppen, kloppen die over christenen ook niet. Ik heb zelden zulke liefdevolle en open mensen ontmoet. Die allesbehalve wereldvreemd in het leven staan.

Soms hebben we wel discussies over dingen die ik anders heb meegekregen vanuit huis dan zij. Maar over het algemeen ervaar ik vooral bewondering, misschien soms ook verwondering, als ik zie hoeveel vertrouwen zij kunnen opbrengen in Iets of Iemand die we niet kunnen zien. En dan vraag ik me wel eens af of het leven makkelijker is als je in God gelooft. Als je na verschrikkelijk nieuws kunt zeggen dat je het niet kan begrijpen, maar zeker weet dat er Iemand is die je begeleidt. Of dat je na een gemaakte keuze kunt zeggen dat je gelooft dat dat de weg was die God voor jou had uitgedacht. Dan was reuma misschien geen ‘stomme pech’ geweest, maar een middel wat nodig was om me daar te krijgen waar ik nu ben. Dan had reuma misschien wel een functie gehad.

Ik moet toegeven dat ik me aangetrokken voel tot de kerk, haar rituelen en de verbinding die het geloof tot stand brengt. En misschien nog wel het meest tot de antwoorden die het geloof geeft, of beter gezegd, overbodig maakt. Gods wegen zijn immers ondoorgrondelijk. En eigenlijk kan ik ook niet geloven dat er NIKS is. Daarvoor is de wereld me te complex, te mooi, te groots.
En toch is er ook dat andere gevoel, een gevoel wat me dan ineens weer bekruipt en wat me afstand doet nemen; me ertoe aanzet het geloof te laten voor wat het is. Omdat ik het niet kan begrijpen, verklaren en al helemaal niet kan bewijzen.

Zou God bestaan? Ik denk dat het een vraag is die mij nog wel vaker zal bezighouden. Ik neem me in elk geval voor tot ik het antwoord voor mezelf heb, reuma niet te zien als enkel ‘domme pech’. Want of er nou een plan achter zit of niet, ik was niet dezelfde geweest zonder. En ik denk niet dat ik er een minder mooi mens op geworden ben.