Toen ik gediagnostiseerd werd met jeugdreuma, had ik het idee dat er ineens een heleboel meer grenzen voor mij waren dan daarvoor. Ik ‘mocht’ ineens een stuk minder dingen doen. Uiteraard was ik jong en eigenwijs, vandaar dat het een hele lange tijd heeft geduurd voordat ik mijn eigen grenzen kende. Zelf denk ik dat het, zeker als je reuma hebt, heel belangrijk is om te weten waar voor jou de grens ligt. Misschien ligt die van jou wel heel ergens anders dan dat jouw arts denkt*, of dan de grens die andere mensen jouw onbewust opleggen door het reuma-label.

Iets waar ik altijd moeite mee heb gehad is dat ik ineens veel minder ‘moest’ gaan sporten. Ik zeg ‘moest’, want ik heb het zelf altijd meer als suggestie gezien. Zo ben ik bijvoorbeeld nog jaren na mijn diagnose doorgegaan met hockey, een sport die eigenlijk veel te zwaar voor me was (is). Ik denk dat dat een stukje van mij was dat niet helemaal wilde toegeven aan die grens, die door de reuma ineens een heel stuk verschoven was. Het is me toen vaak voorgesteld dat ik zou gaan zwemmen. Zwemmen. De eerste paar jaar is het me wel 100 keer verteld denk ik. Dat ben ik nooit gaan doen, ik hou niet van zwemmen. En iets gaan doen wat ik echt heel stom vind, dat zou op een manier ook een grens overschrijden zijn.

Met hockey ben ik dit jaar officieel gestopt. Ik vind dat nog steeds ontzettend jammer, want ik mis het teamaspect van de sport enorm. Toch merk ik dat het voor mijn lichaam veel en veel beter is. Ik ben nu actief aan het yoga-en, een sport waarbij ik heel goed kan merken of ik mijn grenzen overschrijd of niet. Maar ook een sport waarbij ik elke week mijn grenzen kan verleggen. Elke week kan mijn lichaam een stukje meer. Een beetje langer in een houding blijven, een beetje verder buigen en een beetje meer balans. Dat geeft me een ontzettend goed gevoel!

Voor mij is het verleggen van mijn grenzen, net zo belangrijk als het kennen ervan. Ik probeer daar echt actief mee bezig te zijn. Studeren, ook al duurt het zo veel langer dan gepland en gaat het soms zo lastig. Een luchtballon ingaan, ondanks mijn hoogtevrees (en het nog tof vinden ook). Een nieuwe sport beoefenen, en daarin steeds een stapje verder gaan. Een nieuwe taal leren. Of letterlijk de grens overgaan, nieuwe plekken ontdekken en leren van andere culturen. Mezelf beter leren kennen, door me constant af te vragen waar mijn grenzen liggen. En dan het besluit kunnen maken: Als ik een stapje verder ga, overschrijd ik mijn grens dan, of verleg ik hem juist? Momenteel ben ik in Spanje mijn grenzen aan het verleggen, en ik geniet er elke seconde van.

Ken jij je eigen grenzen? Wat doe jij om jouw grenzen te verleggen?

Liefs, Philine

*Ik wil hier niet mee zeggen dat je niet naar je arts moet luisteren, ik ken jouw situatie niet, jouw arts wel. Dat ik iets (niet) ben blijven doen, betekent niet dat dit voor jou ook (niet) werkt!

POSTED BY Carlo | nov, 06, 2015 |