Dit weekend ben ik op yogaweekend op een prachtige Finca in de middle of nowhere in Spanje. Vrijdagavond kwam ik hier aan en kon ik gelijk aanschuiven voor het gezonde, maar overheerlijke, avondmaal. Na het eten was het tijd voor mijn eerste yoga les. Omdat het een avondles was zou deze heel relaxt zijn. Een uur lang hebben we steeds tien minuten in een houding gelegen/gezeten/gehangen. Tijdens die tien minuten werd ons verteld om onze gedachtegang stil te zetten, en als de gedachten dan toch kwamen: weg ermee!
Drie houdingen later lag ik (met mijn benen omhoog tegen de muur) rustig mijn gedachten weg te denken toen de docente opmerkte dat wanneer een positie niet goed voelt, we best even pauze mogen nemen. Iets in de trant van “Feel where your body is right now, and accept that”. Dat zette me aan het denken over acceptatie, want het gebeurt inderdaad wel eens dat ik tijdens een yoga les wat eerder uit een houding moet komen dan de rest. Dat vind ik helemaal niet erg, dus je zou kunnen zeggen dat ik dat accepteer. Maar heb ik na meer dan tien jaar ziek zijn, geaccepteerd dat ik reuma heb?
Na de les ben ik met een kop thee voor de open haard gaan zitten en heb ik een mini-onderzoek gedaan naar ‘acceptatie’. Acceptatie wordt veel omschreven als ‘vrede hebben met de situatie’ of ‘aan jezelf kunnen toegeven hoe de huidige situatie is’. Maar hoe kom je dan tot die vrede, hoe kun je toegeven dat het is zoals het is? Ik denk dat bijna iedereen wel bekend is met de vijf fasen in het rouwproces die Elisabeth Kübler-Ross omschrijft: ontkenning, boosheid, onderhandelen, depressie en acceptatie. Deze fasen kunnen voor iedereen anders zijn, kunnen verschillende lengten hebben en kunnen in verschillende volgorden optreden. Veel mensen schuiven zelfs heen en weer tussen de eerste vier fasen, voordat ze uiteindelijk tot acceptatie komen.
Ik las dat ‘elke ingrijpende gebeurtenis het rouwproces kan starten’. Voor het eerst te horen krijgen dat je reuma hebt valt hier ook onder. Nu kan ik me niet meer herinneren of ik op dat moment die vijf fasen heb doorlopen. Wat ik wel met zekerheid kan zeggen is dit: Nee, ik heb mijn reuma (nog) niet geaccepteerd. Niet écht echt. Ook weet ik, dat ik het ‘rouw’-proces waarschijnlijk al meer dan 1000 keer doorlopen heb. Ik denk dan meer aan een soort mini-variant ervan, elke keer in een andere volgorde. De ene keer langer dan de ander. Het gebeurt namelijk elke keer als ik iets niet kan doen door mijn reuma. Als mijn reuma me in de weg zit. Ik kan vooral heerlijk heen en weer kaatsten tussen boosheid en verdrietig zijn, haha. Gelukkig kom ik op deze manier wel elke keer tot een nieuwe kleine mini-acceptatie, en dat is voor nu genoeg.
Heb jij volledig geaccepteerd dat je reuma hebt? Of ga jij net als ik, nog steeds regelmatig het ‘rouw’-proces door?
Liefs, Philine