Mijn moeder heeft een huis gekocht. ‘Huis’ klinkt als een vrijstaande villa in een luxe wijk in het Gooi, maar de realiteit is dat het gaat om een appartement (wel een hele mooie J) met ongeveer 50m2 minder dan onze huidige woning. En dus moet mijn ‘kinderkamer’ nu dan toch echt een grote uitzoekactie ondergaan.

Naast bergen stof onder al die kasten waar ik nooit stofzuig…, tref ik kleren aan waarvan ik niet meer wist dat ik ze had, vind ik een boek terug wat ik al twee jaar kwijt was en ben ik minstens een uur afgeleid door mijn kindertekeningen van de peuterspeelzaal. Dan kom ik bij mijn rode medicijndoos. Een groot rood blik met wit kruis, wat ik kreeg vlak nadat ik reuma kreeg toen we niet meer wisten waar we al die medicijnen, papieren uit het ziekenhuis en bijsluiters waar je spontaan ziek van werd, nog moesten bewaren. De doos is een van die dingen die Mam voor me regelden om die ziekte die destijds alles overhoop gooide, een positief tintje te geven. In de doos vind ik verlopen medicijnen en afsprakenkaarten van zeven jaar terug, maar ook een klein doosje met ‘pillen’. In elke pil van plastic vind ik een mooie tekst. Nog zo’n grapje van Mam. Uit de kast in de woonkamer komt tenslotte mijn pillen-week-doos. Wat vond ik dat ding verschrikkelijk, maar het was onmogelijk zonder die doosjes, voor elke dag een, uit elkaar te houden wat er wanneer geslikt moest worden. Ik voelde me echter minstens 75 als ik op zondagavond de pillen voor de komende week zat uit te zoeken. En dus versierden mijn broer en moeder het witte ding tot het er uitzag als een huisje. Compleet met dakpannen en voordeur.

Nu ik zeven jaar later al deze dingen weer tegenkom, realiseer ik me twee dingen. Eén: ik heb het meest geweldige gezin wat je je kunt bedenken. Twee: het leven ziet er nu toch heel anders uit dan toen de reuma zich net liet zien. Ik kan niet zeggen dat het nooit meer moeilijk is, of stom, of verwarrend. Maar de reuma brengt me wel beduidend minder snel van de wijs. Misschien omdat het niet meer nieuw is; ik inmiddels (meestal) weet hoe ik om moet gaan met medicijnen, artsen, bijwerkingen, ontstekingsfases. Misschien wen je ook wel aan pijn en alles wat daarbij komt kijken. Ik denk dat het te maken heeft met het gevoel de controle weer een beetje terug te hebben. Natuurlijk kan ik niet voorspellen hoe de reuma zich gaat ontwikkelen. En heb ik er op het moment dat het opspeelt weinig invloed op. En toch overvalt het me nu minder dan jaren geleden.

Dus als je nu net de diagnose hebt gekregen. En het voelt alsof het nooit meer beter wordt (dat gevoel is logisch als je ineens zakken met medicijnen mee krijgt die je vervolgens als een 75 jarige moet gaan verdelen over je pillen-week-doosje…), geloof me dan als ik zeg dat er een moment komt dat je je weer jezelf voelt. Dat moment dat de lieve reuma-oppimp-gebaren van je familie nog altijd van harte welkom zijn, maar je ook wel een keer kan zonder. Dan voel je dat het dus wél beter wordt, misschien niet fysiek. Maar wel in je hoofd. En dat is denk ik al meer dan het halve werk.

 

POSTED BY Carlo | jan, 17, 2016 |