In 2009 is bij mij de Ziekte van Bechterew geconstateerd. Op dat moment was ik gestopt met mijn vooropleiding tot architect omdat ik te weinig naar school kon. In 2010 is bij mij een biological opgestart (enbrell). Ik heb toen lang getwijfeld welke studie ik na mijn vooropleiding zou gaan doen, ik was er ondertussen wel achter dat de kunstwereld niets voor mij was. Na lang twijfelen heb ik uiteindelijk besloten om mijn hart te volgen. Ik heb me ingeschreven voor een open avond van de opleiding tot verpleegkundige.
Eigenlijk was het bezoeken van de open avond meer een formaliteit, ik wist zeker dat dit was wat ik wou doen! Maar ja, veel mensen in mijn omgeving waaronder mijn toenmalige reumatoloog gaven al aan dat deze opleiding wel erg zwaar zou worden met mijn reuma. Ik ben gelukkig erg eigenwijs en heb me toch ingeschreven voor de opleiding. Vanaf de eerste week wist ik dat dit de goede keuze was, ik heb meteen mijn klasgenoten ingelicht en mijn studieloopbaan begeleider verteld over mijn ziekte.
Ik loop op dit moment stage, dit is mijn laatste stage en dus extra druk. Ik geef tijdens mijn stage altijd meteen aan wat ik “mankeer”. Misschien onnodig maar collega’s kunnen beter weten hoe het zit. Dit helpt erg om begrip te krijgen, ik zeg altijd dat ik geen medelijden wil maar ik wil vooral open zijn. Er zijn zoveel mensen die niet beseffen dat jonge mensen ook reuma kunnen hebben. Alleen daarom al vind ik het belangrijk om te vertellen hoe de vork in de steel zit.
Ik merk dat ik tijdens mijn stage soms al om 16.00 uur uitgeteld op de bank lig. Ik heb ook nog een vriend en een huishouden en dit lukt me allemaal dankzij mijn vriend en mijn ouders. Zij doen zo ontzettend veel voor me, als ik een slechte periode heb brengen ze me naar school, zorgen dat mijn huis netjes is en ik rustig op de bank of op bed kan gaan liggen. Toch zijn er ook ontzettend veel goede momenten en dan is het typisch mij om super veel dingen tegelijk te willen doen en mijn lichamelijke grenzen volledig te negeren. Ook daarin spelen mijn vriend en ouders een geweldige rol, zij geven me af en toe ontzettend op m’n kop en dan weet ik dat ik te veel wil.
Ik leer dit elke dag steeds meer en mijn (toekomstige) beroep helpt me hierbij. Ik leer om energie te verdelen en zo mijn passie uit te kunnen voeren, namelijk voor andere zorgen. Ik ben nu mijn laatste stage aan het afsluiten en geniet erg van de opleiding, ik loop voor op schema en ben erg blij dat ik mijn hart heb gevolgd! Er zijn momenten dat ik me afvraag wat ik in hemelsnaam aan het doen ben maar die wegen echt niet op tegen de passie die ik voel voor dit vak!