Voordat ik naar Spanje ging (ik hoor je denken, pff komt ze weer hoor met haar Spanje, jaja dames en heren ik ben twee maanden weggeweest en daar wil ik het graag nóg een keer met jullie over hebben). Voordat ik naar Spanje ging dus, vond ik het best wel heel spannend dat ik helemaal alleen weg zou gaan. Ik was al wel eerder alleen op pad geweest hoor, maar altijd toch een soort van met anderen (toen ik als au-pair werkte bijvoorbeeld, had ik er eigenlijk gewoon een heel nieuw gezin bij). Als ik al echt alleen was, was het niet langer dan een weekje denk ik.

In mijn eerste column, omschreef ik mijzelf als een sociale meid. Ik was dan ook niet per se bang voor het sociale aspect, dat zou wel los lopen dacht ik. Waar ik wel bang voor was (misschien wel voor de eerste keer ooit trouwens), was mijn reuma. Ik was bang dat het niet goed met me zou gaan, dat ik te veel pijn zou hebben, dat ik te moe zou zijn, dat ik een beetje meh zou worden. En dat ik dat dan zonder hulp zou moeten op lossen. Helemaal alleen, zonder Marc, zonder mama, echt alleen.

Zoals verwacht liep het sociale aspect wel los, ik maakt op mijn eerste ‘school’dag in Sevilla een leuke groep vrienden. Allemaal jonge mensen die net als ik van lekker eten, reizen en de Spaanse taal hielden. Die middag lunchten we samen en in de avond gingen we lekker uit eten. Doordat we gelijk al veel samen deden en ik me heel erg bij ze op mijn gemak voelde, liet ik gelijk al vallen dat ik reuma heb. Meteen werd me op het hart gedrukt dat als ik me niet goed voelde ik gelijk moest bellen, zodat ze konden helpen met boodschappen doen of koken of wat dan ook. En zo bleken mijn zorgen ongegrond.

Toen ik na een paar weken afscheid moest nemen van mijn nieuwe vrienden, moest ik wel even slikken, want toen was ik weer alleen. Niet dat ik ook maar één keer heb hoeven bellen voor iemands hulp trouwens, ik heb me juist ontzettend goed gevoeld. Maar alleen is toch weer alleen. En wat nou als er op mijn volgende bestemming niet zulke fijne mensen zijn, en ik dan juist wel iemand nodig zou hebben?

Die angst bleek iets meer gegrond helaas, in Cádiz waren maar acht andere studenten, waarvan er welgeteld nul op mijn niveau zaten. Dat was niet leuk, maar ik heb er wel een paar wijze lessen van geleerd. Om te beginnen, mijn boek en ik hebben het vaak een stuk leuker dan stelletjes op een date aan de tafel naast me. Daarnaast, ik kan prima helemaal alleen zijn – zolang ik er zelf voor kies om helemaal alleen te zijn. En als laatste, ik red me wel! Ik ben natuurlijk heel erg blij dat dit niet altijd nodig is, omdat ik hele fijne mensen om me heen heb. Toch is het fijn om te weten dat ik het ook alleen kan!

Ben jij wel eens alleen op pad geweest? En hoe ging dat (toen je je niet goed voelde)?

Liefs,

Philine