column april

Vandaag schrijf ik mijn 18e column voor Youth-R-Well.com. Anderhalf jaar geleden keek ik toevallig weer eens op de site die mij ooit door een arts werd aangeraden en zag ik dat er een columnwedstrijd was (misschien was het voorbestemd). Ik heb altijd al iets met schrijven gehad, maar op een reisblog na had ik daar nog nooit wat mee gedaan. Zonder het ook maar met iemand te delen, schreef ik twee columns en stuurde ze op. Dat ik vervolgens ook als nieuwe columniste gekozen werd, had ik eigenlijk helemaal niet verwacht, maar ik was stiekem best wel trots. Ik weet nog dat ik de link van mijn eerste column in de ‘familie-app’ deelde en dat ik het superspannend vond hoe iedereen zou reageren. Gelukkig waren alle reacties heel positief.

Positiviteit is ook de insteek die ik altijd heb geprobeerd te houden in mijn columns, vooral omdat ik het belangrijk vind om zo zelf in het leven te staan. Ik heb altijd geprobeerd om onderwerpen die (voor mij, of voor anderen) lastig bespreekbaar zijn met een beetje humor en veel optimisme te beschrijven. Ik denk dat het iets is wat soms heel lastig is, maar wel ontzettend belangrijk wanneer je reuma (of een andere chronische of mentale aandoening) hebt. Anders kom je terecht in die neerwaartse spiraal, waar je soms wel in kunt verdrinken als je niet op past.

Zoals ik met niemand gedeeld heb dat ik zou beginnen met het schrijven van columns, heb ik eigenlijk ook met niemand gedeeld dat ik er mee ga stoppen. Mijn 18e column is namelijk ook mijn laatste voor Youth-R-Well.com. Ik heb gemerkt dat het schrijven van columns ervoor heeft gezorgd dat ik de manier waarop ik met mijn reuma omging stapje voor stapje heb kunnen analyseren. Dit heeft mij ontzettend goed geholpen met hoe ik er nu en in de toekomst misschien wel beter mee om kan gaan.

Hoewel ik deze columns in eerste instantie schreef voor de lezers en dus vooral om anderen wellicht te helpen, heeft het schrijven eigenlijk vooral mijzelf heel erg geholpen. Nu denk je misschien, als je er zoveel aan hebt, waarom stop je er dan mee? Dat komt omdat ik het idee heb dat ik alles al gehad heb. Ik heb geschreven over hulp krijgen, over jaloersheid, over mijn meh-momenten, zelf over lepels. Ik heb het gehad over onbegrip en over mijn eigen twijfels, over acceptatie en over alleen (kunnen) zijn. En daarmee is voor mij alles nu gezegd. Alles wat er uit moest is er uit. Alles wat me dwars zat, is een stukje ‘rechter’.

Ik hou heel veel van schrijven, dus wie weet dat er in de toekomst nog meer is wat er uit moet en wie weet begin ik dan net als de rest van de wereld een blog. Misschien hou ik het wel bij een dagboek. Ik weet het nog niet, wat ik wel weet is dat ik voor nu ben uitgeschreven.

Liefs, Philine

 

POSTED BY Carlo | apr, 01, 2016 |