In de afgelopen maand belanden twee van de mensen uit de kring die het dichts bij mij staat met spoed in het ziekenhuis. De een bleef er vier weken. De ander mocht gelukkig dezelfde avond nog naar huis. Het zijn van die momenten die je niet ziet aankomen, maar die je wereld even op z’n kop zetten. Er is angst om die ander te verliezen, maar ook als dat gevaar geweken blijkt, blijft de onrust nog wel even hangen.

Ik ben opnieuw geschrokken van hoe fragiel gezondheid is. Het ene moment denk je dat alles zo gaat als het moet gaan en het volgende moment blijkt je lichaam het niet te kunnen bolwerken. Dan is je gezondheid van de een op de andere dag niet meer vanzelfsprekend. Het krijgen van reuma heeft me dat pijnlijk duidelijk gemaakt, van hoe snel dingen anders kunnen zijn. Maar tegelijkertijd besef ik me ook heel goed – zeker weer na deze maand – hoe relatief reuma is. Met reuma ben je relatief ongezond, of relatief gezond. Maar als je hart ermee stopt of je hersenen op hol slaan, dan is er weinig meer relatief.

Niet dat ik reuma kleiner wil maken dan het is. Want zeggen dat ‘’het altijd erger kan’’ is lang niet altijd de oplossing. En is daarnaast makkelijk te zeggen nu het goed met me gaat, maar denk maar niet dat ik daar altijd achter kan staan als opstaan al een uitdaging is. Daar komt bij dat ik nog een van de ‘gezondere’ reumapatiënten ben, die de ziekte kreeg op het moment dat er goede medicatie beschikbaar was. Vijftien jaar geleden had mijn leven met reuma er heel anders uit gezien.
Maar het grote verschil met wat de mensen die ik liefheb deze maand is overkomen, is wel dat mijn leven nooit op het spel heeft gestaan.

In het licht van de gebeurtenissen voel ik dan ook even een gekke vorm van dankbaarheid. Dankbaar dat ik mág leren leven met. Reuma is heftig en zet je leven op z’n kop. Maar voor mij is dat nu even relatief.