Als ik deze column schrijf zit ik omringd met zakdoekjes en een grote mok thee onder de donzen dekens op mijn bed. Wanneer ik in de spiegel kijk zie ik een bleek hoofd met ogen die al dagen geen mascara hebben gezien. En die comfortabele sportbroek gaat behalve voor het douchen, niet meer uit. Een of ander verkoudheidsvirus heeft me in zijn greep. Wat fijn dat het weer winter is… En toch brengt het schrijven van deze column me in totaal andere sferen. Want terugblikkend op het afgelopen jaar (hoe kan het dat het nu alweer december is?!) kan ik maar een ding concluderen: dit was mijn Beste Reuma Jaar Ooit.
Begin dit jaar ben ik gestart met nieuwe medicijnen. Ik vond mezelf al redelijk stabiel, of beter gezegd, was ik gewend geraakt aan het leven met pijn en gebreken, maar de reumatoloog geloofde dat het beter kon. Ze vertelde over een middel wat ze weinig voorschrijft, maar jaren terug wel gestart is bij een jonge vrouw met ook maar niet rustig te krijgen R.A.. Zij is na de opbouwfase van dit middel gaan backpacken in Thailand; een verhaal wat haar altijd is bijgebleven. En dus startten we met goede hoop, na zeven jaar uitproberen met wisselend maar nooit écht bevredigend resultaat, met het zoveelste voor mij nieuwe middel.
En nu is het december en denk ik aan die jonge vrouw die is gaan backpacken in Thailand. Ik ben haar op een gekke manier dankbaar, omdat zij het verhaal heeft wat maakte dat mijn reumatoloog aan deze nieuwe medicatie dacht. Ik ben dan wel niet gaan reizen door Azië, maar misschien doet stage lopen als fysiotherapeut hier qua belasting helemaal niet voor onder. En dat zonder ook maar één prednisoninjectie, zonder stootkuren, en bijna zonder pijnstillers…
En ligt dat alleen aan de nieuwe medicatie? Dat denk ik niet. Ik geloof ook dat het te maken heeft met hoe ik er in sta, het mentale gedeelte draagt immers altijd bij aan hoe je de medicatie ervaart (is mijn overtuiging). En is het een garantie voor 2017, weer een top-reuma-rustig jaar? Nee, dat zou te mooi voor woorden zijn. R.A. blijft wisselvallig en je hebt er lang niet altijd controle over. Maar als er iets is wat ik heb geleerd en hoop ook in praktijk te kunnen blijven brengen, dan is het wel dat ik me daar nu nog niet druk over hoef te maken. 2016 was mijn Beste Reuma Jaar Ooit. Die kan ik in mijn zak steken.