Laatst was ik gezellig aan het doen met vriendinnen en kwam ik erachter dat ik eigenlijk een redelijke sporty spice ben vergeleken met hun. Oké, behalve met eentje niet dan, maar zij sport ook heel veel en heeft naar het schijnt een sixpack. Dus misschien sta ik op de tweede plek qua sportiviteit in mijn vriendinnengroepje.
Ik was dus gezellig aan het doen toen een vriendin vroeg aan mij en de sixpack-vriendin of wij in één keer, zonder handen, vanuit liggende positie konden opstaan. Volgens haar was dat ON-MOGE-LIJK, maar nu moest ze deze move uitvoeren in een dansoptreden. Best wel gênant wanneer er mensen komen kijken naar je, en je kan een move niet. Sixpack-vriendin en ik hadden zo’n move nog nooit geprobeerd. Dus ging dans-vriendin op de vloer liggen en het even demonstreren. Hilarisch, maar het zag er inderdaad niet uit. Het ging met veel gezucht, heel houterig en ze kwam maar half overeind. Het deed me een beetje denken aan toen ik nog in een ontkenningsfase zat dat er iets mis was met m’n lichaam en een tijdje heel houterig uit bed probeerde te komen. Bleek dat ik reuma had en het daardoor allemaal vet stroef ging.
Als je ineens reuma blijkt te hebben, moet je je leven een beetje omgooien. Ik moest ineens gaan sporten om fit en soepel te blijven. Sporten was wel het laatste waar ik zin in had. Ik ben van mezelf best wel lui en ik wilde gewoon in bed liggen met m’n permanente vermoeide lichaam. Dan ga ik het toch niet nog meer moe maken door te sporten? Maar dat feest ging mooi niet door, ik moest naar de fysio om te leren sporten. Volgens de fysio was het verstandig om vooral te focussen om kracht en conditie, want dan wordt je sterker en ben je minder snel moe. Klinkt heel logisch allemaal, maar de stap zetten om ook écht te gaan sporten vond ik best moeilijk.
Sporten is nooit echt mijn passie geweest, de sportschool was onbekend terrein en ik had het idee dat mijn lichaam toch niks meer kon. Dus veel zin had ik er niet in. Ik heb verschillende dingen geprobeerd met behulp van mijn fysio en heb nu activiteiten gevonden waarbij ik me wel prettig voel om te doen. Tegenwoordig probeer ik minstens twee keer naar de sportschool te gaan om van die lesjes te volgen en roei ik één keer in de week (ja ook in de winter). En vind ik het ook best wel vervelend als ik niet ga sporten. Tuurlijk sla ik ook weleens over als ik echt heel moe ben. Maar ik merk echt dat ik er ook juist energie van krijg als ik wel in beweging kom.
Gelukkig heeft dans-vriendin geen reuma, maar gewoon geen kracht in haar buikspieren en kan ze daarom niet in één keer opstaan. Door al mijn gesport heb ik die wel ontwikkeld en kan ik dus wél in één keer soepel overeind komen. Door het roeien heb ik een redelijke conditie en kracht opgebouwd, en wordt er door mijn niet-zieke vriendinnen gevraagd of ik een klemmend raam dicht wil doen. Mijn moeder krijgt flesjes die ik dicht draai met moeite open omdat ik blijkbaar behoorlijk veel kracht voor heb. Voor deze kleine dingetjes sport ik. Ik hoef geen vijf kilometer te kunnen rennen, zo heel praktisch is dat nou ook weer niet. Maar de dag zonder dutje doorkomen, mensen inhalen op de fiets of om hulp gevraagd worden omdat ik fysiek iets kan, zijn kleine overwinningen die voor mij veel meer waard zijn.