Ik ben geen fan van ergotherapeutische hulpmiddelen. Ik vind ze lelijk, ontworpen alsof ‘wij – reumapatiënten’ allemaal minstens 80+ zijn, en vaak helemaal niet zo handig als het lijkt. Zo heb ik de elastieken veters uitgeprobeerd, daarmee bleven mijn schoen en echter niet zitten. Een plastic sleutelhoes zodat je minder kracht hoeft te zetten (oké die was van mijn oma, bleef ook bij haar). Een schaar die automatisch terugveert, maar zo fanatiek dat er niet mee te knippen viel. En van die verdikkingen voor om je pen, die veranderde mijn al-zeg-ik-het-zelf-sjieke handschrift in dat van een vijfjarige die net leert schrijven. Kortom, ik heb het veld van de ergotherapeutische hulpmiddelen vrij snel in mijn reuma carrière verlaten.

Toch is er één hulpmiddel, ik noem het het ergotherapeutische wonderdoekje, wat ik jullie niet wil onthouden. Het is een doekje van blauw rubber. Jaren terug ontvangen in een pakket met tips van een bevriende ergotherapeut. In datzelfde pakket zaten ook wasknijpers waarin je niet hoeft te knijpen, de elastieken veters en een hoop folders van ergotherapeutische hulpmiddelen-winkels waar ik nog niet aan toe was. Maar dat blauwe doekje, bedoelt om minder grip te hoeven zetten, wordt bij ons in huis werkelijk voor alles gebruikt. Zelfs mijn gezonde en zeker niet slecht getrainde broer, maakt af en toe nog dankbaar gebruik van dit wonderbaarlijk simpel bedachte hulpmiddel. Ik zou niet weten waar je ze kun kopen (misschien is een stuk rubber uit de dichtstbijzijnde bouwwinkel ook prima), maar kan iedereen aanraden zo’n wonderdoekje in de keukenla te leggen.

Regelmatig neem ik me voor, bijvoorbeeld bij het jullie waarschijnlijk allen bekende gevecht met de blikopener, om de ergotherapeutische hulpmiddelenwereld nog een kans te geven. Misschien is het de sfeer in zo’n hulpmiddelenwinkel (toch niet echt hip and happening…) of gewoon weer de aloude, en waarschijnlijk ook jullie allen bekende confrontatie met dat wat ik niet ‘normaal’ kan, die maakt dat ik het gevecht met de blikopener verkies boven zo’n handig dingetje op batterijen. Ach nou ja, prima toch? Je hoeft echt niet op alles je verlies toe te geven… Maar dat ergotherapeutische wonderdoekje: ik wil niet meer zonder :).