Mandy heeft met de eerste groep meegedaan en hier een brief over geschreven.

Liefste,

Vandaag wil ik je iets vertellen over mijn naam.

Alweer 25 jaar geleden werd deze naam aan mij gegeven toen ik op een mooie zaterdag in juni ter wereld kwam. De naam die mijn ouders mij gaven stamt af van de naam Amanda, die weer afkomstig is uit het Latijn. Het Latijnse Amandus betekent ‘de liefde waardig.’

De liefde waardig, ben ik dit ook echt? Toen ik drie jaar oud was, werd er bij mij jeugdreuma ontdekt. Een onzichtbare ziekte die helemaal niet in het leven van jonge kinderen thuis hoort. Na ziekenhuis in, ziekenhuis uit, stelden specialisten eindelijk  de diagnose en startte de behandeling. Het verloop van de ziekte was voor iedereen een vraag. Up’ s en down’s kwamen voor, niet alleen in de ziekte maar ook in het leven.

Mijn ouders besloten te  scheiden toen ik 13 jaar oud was en net vanuit de brugklas naar de tweede klas van de havo overging. Vanaf dat moment kreeg ik het gevoel dat ik altijd tussen papa en mama in stond. Ik hoorde alle verhalen aan en werd, denk ik, te snel volwassen. Regelmatig had ik het gevoel  dat ik alleen was en zelf alles moest regelen.

Ik was 22, had samengewoond met een jongen maar toen bleek dat dit niet werkte ging ik bij mijn vader wonen. Een prima tijd waarin ik alles kon doen en laten, een periode van drank, drugs, feesten en alsmaar doorgaan. Het moment dat ik mezelf weer eens een dag in bed vond na een avond stappen, het moment waarop ik besefte dat dit moest veranderen!

Rhenen, midden in de stad. Ik vond een leuke kamer en besloot voor het eerst echt zelfstandig te gaan wonen. Ik vond zelf dat ik  echt volwassen moest  worden. Ik werkte fulltime en vond daarnaast een leuke bijbaan als verzorgster bij de voetbalvereniging. Twee keer per week aanwezig zijn bij trainingen en iedere zaterdag bij de wedstrijd, een mooie verantwoordelijkheid om de jongens fit te maken en vooral te houden.

Ik leerde jou kennen, de keeper van het team. Een rustige, stille jongen. Ik kende je tweelingbroers wel maar jou niet. Ik weet als de dag van gisteren hoe wij elkaar echt leerden kennen. Een koude wedstrijd, jij bibberde als een rietje en ik probeerde je in de rust op te warmen. Later kwam ik erachter dat je het eigenlijk al heel snel koud hebt…..

Na een gesprek over warme chocolademelk zag ik mijn kans en nodigde ik je uit bij mij thuis voor een lekkere kop met slagroom! In het begin onwennig als twee verliefde pubers maar vanaf dat moment onafscheidelijk. Jij, waar ik alles tegen kan zeggen, die mijn sterke maar vooral ook mijn zwakke punten kent. Die altijd voor mij klaarstaat en  mij helpt waar dat kan. Samen maken wij elkaar sterker en zijn we zoals wij als voetbalverslaafden het noemen; een echt team.

Jij bent degene die de betekenis van mijn naam waar maakt,

Door jou ben ik de liefde waardig!

Januari 2017 – Mandy Heikamp