Ik ga op reis en neem mee; 50 pijnstillers, 3 spuiten, 150 andere pillen en 1 fleece-dekentje. Gezellig met al mijn reuma-attributen op pad dus.
Dit jaar ga ik voor het eerst sinds dat ik reuma heb voor een langere tijd op vakantie. Tevens ga ik voor het eerst in mijn eentje weg. Ik doe wel alsof ik er vet veel zin in heb, maar ik zie er ook nogal tegenop omdat ik het rete spannend vind. Volgens mij vindt mijn moeder het nog twintig keer spannender dan mij. Maar dan herinner ik haar er aan dat ik niet naar het verre Azië ga en dan is ze weer redelijk gerust gesteld, niet wetende dat ik binnen de komende jaren daar ook eens heen wil om mezelf te vinden. Voor nu ga ik even rondzwerven door Europa.
Als beginnende reumatische nomade vind ik dat ik mezelf redelijk goed voorbereid. Ik ben al mijn apotheken af gegaan voor uitdraaien van mijn pillenverslaving en ik heb dus ook een flinke voorraad mee. Hopelijk werkt dat maffe reiskoeltasje een beetje, want ik vraag me af wat er gebeurt als je ‘bedorven’ Enbrel in je lichaam spuit. Een fleece-dekentje is uiteraard ook mee, want je weet het maar nooit met airco’s of het weer. Ik heb een opblaaskussen mee voor een goede nachtrust, al zou ik die zonder reuma ook wel hebben meegenomen want in hostels krijg je altijd zo’n stom, dun flutkussen. Dit alles sleep ik heel glamorous mee in mijn mintgroene trolley en nieuwe rugzak die je als het goed is niet voelt zitten op je rug.
Qua planning heb ik me juist vrij weinig voorbereid, iets wat ik normaliter bloedirritant had gevonden. Nu kijk ik maar een paar dagen vooruit, want nu kan ik toch niet voorspellen hoe moe ik van iets word. Dat ik alleen op pad ben, vind ik eigenlijk alleen maar fijn. Niet dat ik het heel leuk vind om eenzaam op een random trap twee uur lang te chillen, maar als er iemand met me mee zou zijn had ik dat nog vervelender gevonden. Gewoon omdat diegene er dan maar een beetje bij zit voor jou. En ik hoef ook niet perse gezellig en aardig te doen, want ik ben toch maar met mezelf. Het enige vervelende is wel dat je jezelf moet motiveren om weer iets te gaan doen als je bent ingestort op een random trap. Ook zou het af en toe wel handig zijn om iemand mee te hebben die op mijn mintgroene trolley en rugzak let, terwijl ik een dutje probeer te doen in het openbaar. De dutjes zijn zo niet echt relaxed namelijk.
Op dit moment ben ik zes dagen weg en heb nog maar twee keer gedacht ‘dit is kut en ik wil naar huis’. Maar dat komt omdat ik nog steeds een nu-ik-er-toch-ben-wil-ik-alles-zien-mentaliteit heb, en dus gewoon veel te veel heb gedaan. Die mentaliteit moet ik echt gaan loslaten en er aan denken om het langzaam aan te doen en mezelf er aan herinneren dat tegenwoordig ook alles op internet te zien is. Ik kom dus gewoon keihard mijn nieuwe zelf tegen, en dat gewoon in Europa. Hoeft mijn moeder ook niet meer bang te zijn dat ik mezelf moet gaan zoeken in Azië.