Laatst ging ik een lang weekend weg met een vriendin. (Nee, dit keer heb ik niet het aantal pillen geteld dat ik meenam.) Jannie (haar bijnaam) en ik zijn al 25 jaar vriendinnen, dus gingen we deze kwart eeuw aan vriendschap vieren door vier dagen naar Porto te gaan. Erg leuk allemaal, veel gelachen, veel port gedronken, veel gegeten, nog meer gedronken en veel gepraat uiteraard.

Wij hadden een top weekend! Onze vriendjes niet, want wij waren er niet. Zo zielig en dan ook nog een heel uur tijdsverschil wat de communicatie bemoeilijkt. Jannie stuurde iedere avond een dagverslagje naar haar vriend en ze kreeg er ook eentje terug. ’s Ochtends stuurt ze ook een heel verhaal, want ze droomt nogal veel.

Jannie vroeg aan mij wat mijn vriendje dat weekend aan het doen was. Ik had niet echt een idee, omdat wij elkaar niet echt van die dagverslagen appen. Jannie vond dat raar. Dat kan, is misschien ook wel beetje raar. Maar hij is niet zo’n app’er en ik heb helemaal niet zo’n zin om een dagboek naar hem te appen. Dat doe ik nooit, dus ga ik op vakantie dan ook niet ineens doen. Dat vond Jannie ook vreemd, want zij en haar boyfriend doen dat eigenlijk wel dagelijks. Uiteraard laat ik hem wel weten hoe het gaat hoor.

De reden dat ik vooral geen zin in heb om mijn dag samen te vatten en uit te typen, is omdat ik me daar soms best voor schaam. Soms doe de meerderheid van de dag namelijk helemaal niks. En omdat nou naar iemand te sturen, vind ik zelf nogal gênant en confronterend. “Hee schat, hoe was jouw dag? Ik heb gestofzuigd en lag daarna twee uur in bed. Daarna had ik niet echt zin om wat te doen, dus werd het netflixxen.” Dat kan prima als je dat eens sporadisch hebt. Maar met de regelmaat waarbij ik dat heb, zou ik ook niet weten wat ik daar op moet antwoorden als ik dit soort berichten meerdere keren per week zou krijgen. Dus dat doe ik die jongen niet aan.

In mijn ziekenhuis hangt een poster met “Lotje is lui”, daaronder staat iets van “Nee Lotje is niet lui, Lotje heeft reuma”. En dan komt er een verhaaltje over begrip uit de omgeving. Jannie zei toen ook iets in die trant. Mijn vriendje heeft daar heus wel begrip voor en ik zeg dat soort dingen zeker wel tegen hem, maar dan liever gewoon face-to-face. Dat is net wat minder confronterend dan dat het in een app-gesprek staat. Ik weet heus wel dat ik er niet echt iets aan kan doen dat ik moe ben, maar dat neemt niet weg dat ik me daardoor soms een lui wezen voel. En eerlijk gezegd ben ik ook wel een beetje te lui om heel een dagverslag te maken.