Tegenwoordig doe ik iets nieuws: ik draag nauwelijks nog bh’s. Jaja, spannend nieuwtje wel. Nee, het is geen feministische, stadse overtuiging dat ik bh’s ineens vrouwonvriendelijke, opgedrongen door de maatschappij, ondingen vind en daarom ‘free the boobs’ doe. Al zou ik het je daarom wel kunnen aanraden hoor, bh-loos zijn is behoorlijk chill. Misschien niet als je formaat meloen hebt, maar met druifjes gaat het best. Nu, met de winter, wanneer je dikke truien draagt, zie je ook geen verschil of je er wel of niet eentje draagt. Het ergens voelt alsof je de hele dag in je pyjama loopt. En het scheelt wassen, zelfs goed voor het milieu dus.
Niet dat dat de redenen zijn dat ik geen bh meer draag, al is het oprecht bevrijdend. Mijn vriend reuma heeft een gezellige buddy die ook weer eens op bezoek is gekomen. Ik heb die buddy best lang buiten kunnen houden, maar met het overstappen op nieuwe medicatie kwam hij toch ineens ongevraagd langs. Mijn psoriasis is weer terug, leuk hoor.
Ik heb artritis psoriatica; waarbij de artritis je gewrichten aantast en de psoriasis zorgt voor irritatie van de huid. En die psoriasis besloot om lekker te gaan irriteren waar normaal je bh zit. Nu vind ik het niet zo chill om constant herinnerd te worden aan de jeuk omdat een bh er dan zo langs schuurt. En alles komt onder de vette zalf te zitten, dus draag ik ze maar niet meer.
Met reuma vind ik het op zich wel fijn dat je het niet echt ziet, al is dat soms ook minder handig. Maar die psioriasis kan echt overal zichtbaar zijn. Vooral in de zomer vind ik dat soms wel confronterend, het zit soms ook op mijn ellebogen, knieën en nek. Mensen staren daar altijd dan even naar, waarna ze heel vertwijfeld vragen ‘Wat is datttttt?’. -Nee het is niet besmettelijk, ja het ziet er ranzig uit, ja het jeukt als een malle- is meestal wel het standaard antwoord. Ik snap ook eigenlijk nooit zo goed waarom mensen daar altijd naar vragen. Je ziet zelf ook wel dat het er lelijk uitziet en dan kan je er dus ook wel van uitgaan dat het iets is waar iemand zelfbewust van is. Dan hoeft er ook niet extra aandacht op gevestigd te worden.
Een tijdje heb ik ook psoriasis tussen m’n haar gehad. Waardoor ik dus niet echt naar de kapper durfde, want die moet er echt aan zitten. Ik was altijd zo zelfbewust in de kappersstoel, maar geen enkele kapper heeft er ooit iets van gezegd. Dus misschien viel het eigenlijk niet zo op als ik dacht. Gelukkig is de psoriasis op m’n hoofd uiteindelijk weg gegaan door belachelijk dure, vegan shampoo. Dus ik hoop dat deze hippie-geen-bh-aanpak ook werkt.