Zaterdag 31 maart was het weer zo ver. Josien zat ’s ochtends al heel vroeg in de trein op weg naar de Jaarbeurs in Utrecht. Kostuum aan, haren in de krul, klaar voor een weekend vol herrie, zere voeten, maar ook vol vrienden en nieuwe ervaringen. Normaal plan ik nooit twee actieve dagen achter elkaar, maar dit weekend was een uitzondering. Twee dagen stond ik bij een stand. Kletsen,dansen, foto’s maken, kaartjes uitdelen. Toen ik zondagavond eindelijk weer in mijn eigen bed plofte, kon ik me niet voorstellen ooit eerder zo moe te zijn geweest.
‘Waarom doe je dat jezelf in vredesnaam aan?’ hoor ik jullie denken, ‘Josien, je kan niet eens twee dagen achter elkaar werken!’ Nee, dat klopt. En eigenlijk kan ik ook niet twee dagen achter elkaar op een beurs staan. Ik was na afloop maar liefst drie dagen ziek, had overal spierpijn en had vele uren slaap nodig om te herstellen. Wat bezielt iemand om dit te doen? Ehm, tja… gezelligheid?
Mensen die mij kennen weten dat ik al jaren aan cosplay doe. Cosplay betekent ‘costume role
playing’. Je verkleedt je hierbij als een personage uit een film, serie, game, boek of strip. Nou kun je dat natuurlijk in je eentje op je zolderkamertje doen, maar het is veel leuker om het met zijn duizenden te doen! Dutch Comic Con trekt namelijk tienduizenden bezoekers, waarvan ongeveer de helft in kostuum komt. Maar ook de andere Comic Cons in Amsterdam en Rotterdam, Elfia in Haarzuilens en Castlefest in Lisse trekken elk jaar duizenden mensen. En allemaal zijn ze een beetje gek.
Want niet alleen ik, maar ook mijn vrienden bij de stand klaagden het hele weekend over zere
voeten, vermoeidheid, spierpijn, enz. “Wat doen we onszelf aan?” hoor je dikwijls tijdens zo’n
evenement. Maar toch gaan we steeds weer opnieuw. Ik ga zelf jaarlijks naar vijf van dit soort
verkleedfeestjes voor volwassenen. Waarom toch?
Het is moeilijk om echt één duidelijke reden aan te wijzen. De grootste reden lijkt toch wel dat
‘iedereen gaat’. Het is een beetje net als met Facebook. Je klaagt dat het niet deugt, er mankeert van alles aan, maar je kunt niet zonder, want iedereen die je kent is er. Ik heb veel vrienden leren kennen via dit soort evenementen. En deze vrienden zie ik ook alleen tijdens diezelfde evenementen. Ja, in principe zou je ook daarbuiten af kunnen spreken. Maar je kent het, iedereen heeft werk en andere verplichtingen en iedereen woont in een andere hoek van het land. En dus zijn dit soort dagen heel handig. Elk gekkie komt dat weekend uit hun zolderkamertje gekropen om zich samen een heel weekend te verkleden. Je bewondert elkaars kostuum, doet ideeën op, eet veel te dure snacks en maakt vervolgens weer beloftes dat jullie toch echt eens af moeten spreken binnenkort!
Naast vrienden zijn er ook nog acteurs die hun handtekeningen verkopen (voor maar 30 euro ben je de trotse eigenaar van een handtekening van die ene acteur die ooit twee afleveringen meedeed in die serie die je vijf jaar geleden zo leuk vond). Er zijn eindeloos veel stands met allerhande memorabilia van je favoriete popcultuurfenomeen. Er zijn activiteiten en spellen en eigenlijk alles wat je nerd-hartje maar begeert. Maar voor mij is de gezelligheid het belangrijkst. Ik roep al jaren dat we net zo goed lekker goedkoop bij iemand thuis een eigen verkleedfeest kunnen houden, maar op de een of andere manier komt dat er niet van. En dus ben ik vijf keer per jaar een paar dagen ziek na het zoveelste verkleedfeest. Ziek, maar zeker ook voldaan!