Mijn columns zijn meestal negatief. Het is voor mij heel fijn om af en toe mijn frustraties kwijt te kunnen en voor jullie is het soms herkenbaar, maar of het nou inspireert? Ik denk het niet. Ik heb me dan wel opgegeven als columnist voor deze site, maar nu ik erover nadenk vind ik mezelf helemaal niet zo inspirerend. Ben ik dan zo’n enorme pessimist? Nee, dat valt best mee! Veel mensen kennen mij juist als een vrolijke aanwezigheid die uit elke vervelende situatie een grapje kan slepen.

Ik zou wel graag een positieve invloed willen zijn. Dat zou toch eigenlijk wel moeten, als columnist. Maar ik vind het heel moeilijk om inspirerende teksten te schrijven. Ik ben geboren met een (niet altijd gezonde) dosis nuchterheid en die maakt dat ik inspirerende ideeën vaak cliché of ‘fout’ vind. Van motiverende citaten krijg ik spontaan kotsneigingen en vaak zijn zulke opstekers helemaal niet toepasbaar op je eigen leven.

Maar vooruit, ik zal het eens proberen! Ik wil namelijk wel wat kwijt over positiviteit. Nee, ik zal je niet vertellen om altijd te blijven lachen. En ik zal je ook niet vertellen dat je alles kan bereiken wat je wil, als je maar hard genoeg knokt. Dat is onzin, sommige dingen kunnen gewoon niet. Ik weet dondersgoed hoe moeilijk het kan zijn om positief te blijven als chronisch zieke. Geloof me, ik ben chronisch depressief en slik antidepressiva, dus ik weet het als geen ander. Maar onderdeel van de therapie voor depressiviteit is anders leren kijken naar je situatie. Dat betekent niet dat je ineens blij moet zijn met je ziekte, maar wel dat je kunt leren accepteren.

“Je moet niet kijken naar wat je niet kan, je moet kijken naar wat je nog wel kunt!” zul je mij niet horen zeggen. Je wordt namelijk elke dag opnieuw geconfronteerd met wat je niet kan. Elke keer dat je een uitnodiging moet afwijzen, elke keer dat je van je vrienden hoort hoe leuk dat festival was… Je krijgt er steeds weer mee te maken. Acceptatie is dan ook een proces wat de rest van je leven door zal gaan. De ene dag lukt het beter dan de andere. En zo is het ook met positiviteit. Je zult altijd slechte dagen blijven houden. Dagen waarop je je ziekte vervloekt en niets anders zou willen dan gezond zijn. Maar sommige dagen gaat het zo goed dat je haast zou vergeten dat je ziek was, misschien niet per se fysiek, maar wel mentaal. Aan die dagen moet je je vasthouden. Het fijne van mijn antidepressiva is dat ik nu vaker een goede dag heb. Op slechte dagen kan ik me dan vastklampen aan het idee dat ik morgen misschien wel weer een goede heb.

En soms mag je best een beetje positief denken (ja, het mag van mij). Je weet namelijk nooit wat er komen gaat. “Een ongeluk zit in een klein hoekje,” zeggen ze wel eens. Maar dat geldt ook voor geluk! Ongeveer een jaar geleden zat ik nog zwaar depressief op de bank bij een vriendin in huis. Ik woonde daar doordeweeks. En ook al vind ik haar heel lief, het was toch haar huis en het was voor mij nooit echt een thuis. Ik kon geen werk krijgen, liep eeuwig stage, had geen uitzicht op een eigen woning. Hoe anders is dat nu! Ik heb een eigen huis (met tuin!), een hele lieve kat en zelfs een baantje voor paar uur in de week. De goede dagen komen nu dan ook steeds vaker. Dat had ik vorig jaar nooit kunnen bedenken! Ja, ik heb enorme mazzel gehad. Maar dat is het leuke van mazzel, dat kan iedereen overkomen!

Dus, mijn super-inspirerende advies van vandaag is: accepteer dat acceptatie met pieken en dalen gaat. De ene dag zal beter zijn dan de andere en dat is helemaal prima. Gun jezelf vooral die rotdag. Ga lekker op de bank liggen Netflixen en accepteer dat je die dag nodig hebt. En geef nooit de hoop op, want ook geluk zit in een klein hoekje!