Lieve Methotrexaat,

Een brief schrijven aan een medicijn, dat is wel wat gek. Maar we zijn nu al twaalf jaar samen, dus is het hoog tijd dat ik eens de tijd voor je neem. We hebben samen veel meegemaakt, zowel goede als slechte tijden. Maar je hebt mij enorm geholpen, dus is een bedankje wel op zijn plaats.

Ik weet het nog goed, twaalf jaar geleden krijg ik na dertien jaar zoeken eindelijk de diagnose. Het was jeugdreuma. Als peuter vertoonde ik al klachten, maar reuma kon het volgens de artsen niet zijn. Te jong, te weinig betrokken gewrichten, niks in het bloed te zien. En dus moest ik verder zonder diagnose en dus ook zonder behandeling. Ik liep met krukken en wist niet waarom en ook niet hoe het verder zou gaan. Maar toen was daar die arts in Amsterdam. Hij gaf me eindelijk die diagnose. Ik was niet gek, ik had echt iets. Ik had iets wat ik kon zeggen als mensen me vreemd aankeken als ik de lift pakte als jonge meid. En het allermooiste: er was een behandeling!

Ik nam jou vol verwachting mee naar huis. De blijdschap die ik voelde na de diagnose sloeg even om in angst nadat ik je bijsluiter las. Er stond een hele lijst enge bijwerkingen in en ik was behoorlijk zenuwachtig toen ik je voor het eerst slikte. Het was toen nog een kleine dosis. Je maakte me misselijk en mijn haar dunde een beetje uit, maar verder merkte ik vrij weinig van je.

Om de misselijkheid tegen te gaan heb ik je ook even in injectievorm gekregen. En omdat je niet goed genoeg werkte ging de dosis omhoog en werd je een paar jaar geholpen door andere medicijnen. Mijn krukken maakten plaats voor een wandelstok. Maar toen de andere medicijnen niet meer werkten waren we ineens weer op elkaar aangewezen. Het leek even mis te gaan, maar warempel, na zeven jaar gebruik merkte ik dat ik steeds minder mijn wandelstok pakte. Op dit moment heb ik hem al meer dan een jaar niet meer aangeraakt.

Ik ben je dus enorm dankbaar, methotrexaat! Ja, je maakt me een dagje misselijk als ik je slik. En je bent waarschijnlijk de reden dat ik niet meer van mijn puistjes afkom en af en toe zweertjes in mijn mond heb. Maar ik kan weer lopen! Mijn knie is nog zelden dik en ik kan zonder steun een paar kilometer wandelen. Daar heb ik best wat bijwerkingen voor over!

Het ging zo goed dat ik bijna vergat dat je geen wondermiddel bent. Want ook nu lijkt het weer mis te gaan. Niet met mijn gewrichten, maar met mijn lever. Na mijn laatste bloedonderzoek is gebleken dat mijn lever je niet zo goed meer kan verdragen. We zijn direct naar een lagere dosis gegaan. En nu maak ik me zorgen, want de vorige keer dat we naar een lagere dosis gingen kreeg ik toch weer een dikke knie. Dus wat als dat weer gebeurt? Is het dan tijd dat wij afscheid nemen? Dat ik op zoek moet naar een nieuw medicijn?

Het liefst zou ik je houden, methotrexaat. Ik ben aan je gehecht. Van jou weet ik dat je werkt. Je hebt me zo goed geholpen de laatste jaren dat het moeilijk zal worden gedag te zeggen. Hopelijk is het niet nodig en kan ik de lagere dosis volhouden. Maar zo niet, dan zeg ik nu alvast vaarwel. Methotrexaat, ik wil je bedanken voor jarenlange trouwe dienst. Je hebt me goed gedaan en ik zal je missen. Ik hoop dat de pillen die ik nu niet meer zal slikken bij een andere patiënt terecht komen die net zo veel aan je zal hebben als ik.

Liefs,

Josien