Ja, ehm, wat zal ik zeggen… Writers Block is een serieus probleem, zelfs als je maar een vrijwillige columnist bent? Ik weet nu in ieder geval hoe George R. R. Martin zich voelt! Maar goed, hoog tijd voor een nieuwe column!

Reuma is een chronische ziekte. Chronisch, dus voor altijd. Maar veel gezonde mensen lijken dat woordje ‘chronisch’ niet helemaal te snappen. Je kunt het honderd keer uitleggen, maar echt begrijpen doen ze het nooit.

Dit blijkt wel uit de opmerkingen die je soms krijgt. Dan meld je je bijvoorbeeld af voor een feestje omdat je een slechte dag hebt, krijg je te horen: “Beterschap!” Vast goed bedoeld, maar ‘beterschap’ is er niet echt bij als je chronisch ziek bent. Ja, je hebt wel weer eens een goede dag, maar die kan ook meteen weer gevolgd worden door een slechte.

Of dat je een keer een goede dag hebt, waarop je je onder de mensen begeeft met een grote glimlach, en dan krijg je meteen zo’n vierhonderdtweeëntachtig mensen die tegen je zeggen: “Goh, het lijkt de laatste tijd wel heel goed met je te gaan, zeker?” Is het dan onbeleefd om met diezelfde grote glimlach terug te zeggen “Lieveschat, ik lag gisteren nog op de bank te huilen van de pijn”? Er is geen ‘laatste tijd’, er is alleen vandaag. Morgen moeten we nog afwachten.

Nee, gezonde mensen lijken het nooit écht te begrijpen. Ze blijven ook altijd vragen naar eventuele verbetering, naar je vooruitzichten, of ze geven je allerlei tips over je dieet of bepaalde meditatietechnieken. Iedereen lijkt erop gefocust te zijn dat je weer beter moet worden. De hele maatschappij is erop gebouwd. Een ziek persoon kan niets tot weinig ‘bijdragen’, dus moet die zo snel mogelijk weer beter worden. En daarom moet je ook om de zoveel tijd gekeurd worden, voor je uitkering, voor een parkeerkaart, voor je werkgever, enz. Iedereen lijkt te denken dat je wel weer beter wordt.

Ik begrijp het ook wel, hoor. Voor de meesten van ons heeft het ook lang geduurd voordat we het echt konden bevatten. Het verwerken van een diagnose is een proces wat jaren kan duren. Na de eventuele schok of juist opluchting ontdek je elke dag weer opnieuw dat je ziekte inderdaad chronisch is. Je moet leren leven met het idee dat het nooit meer beter zal worden. En wij zijn daar automatisch elke dag mee bezig, maar de mensen om ons heen niet.

We kunnen dan ook maar beter een beetje geduld met ze hebben. Het is natuurlijk ook frustrerend om zelf gezond te zijn, maar niets te kunnen doen voor je vriend/moeder/broer die ziek is. Ze willen graag helpen, omdat ze niet zoals wij gewend zijn aan die machteloosheid. Als je gezond bent heb je vaak nog het idee dat alles maakbaar is. Dat als je iets maar graag genoeg wil, dat het dan ook kan. Ziek zijn wordt toch stiekem nog vaak gezien als iets wat een klein beetje je eigen schuld is. Als je maar hard genoeg sport, goed genoeg eet, graag genoeg wil, dan blijf je wel gezond. En wij herinneren hen eraan dat er soms gewoon niks aan te doen is. Het overkomt je. En het blijft, de rest van je leven.

Het is en blijft iets moeilijks, dat chronisch ziek zijn. Voor mij ook. Maar het zou wel een klein beetje makkelijker zijn als de mensen om ons heen het wat beter zouden begrijpen. We willen geen advies, we willen gewoon begrip. En daarom schrijf ik graag columns. Vooral als ik dat maanden niet gedaan heb!

POSTED BY Carlo | aug, 26, 2019 |